BIG BADA BOOM: DON’T FUCK WITH ME!

T’jezus ik kom van ver, heel ver. Heb zoveel ruige periodes achter de rug. Een litteken hier en daar staat nog vast in mijn hersenen. Toch sla ik niet het laatste loodje. Ik blijf gaan. Ik ben begonnen met eerst alles uit te schrijven over mijn jeugd voor alles zelf te beseffen. Dat neerpennen vergde veel wil en doorzetting. Oh, fuck it. Waar ben ik mee bezig? Juist, ja. Met mezelf te proberen schetsen in een situatie. Een situatie die bijna onbeschrijfelijk is. Die te complex is voor woorden. Het gaan uitleggen is bijna om euthanisie vragen. Oh, dadde. Dat heb ik echter maar een paar keer overwogen toen het me teveel werd. Pas toen ik ineen crashte ging ik in een ongekende reboot. Een reboot die niemand zou verwachten. Laat staan, mijn eigen expectatie.

Velen hadden nu al lang een kogel gewenst in plaats van nog verder te lijden. Ik zelf ben gewoon een doorzetter. In plaats van kogels af te schieten schiet ik eerder woorden af. Woorden met vol leed en emotie. Woorden die een storm van kogels vormen op het witte papier. De zwarte inkt die vloeit is geen bloed. Eerder een vloedgolf aan emotie die zijn eigen waarde wilt uitdrukken met een exclusiviteit. Een exclusiviteit die voor elke zin of alinea anders aan voelt. Elk hoofdstuk of uitgeschreven tekst bevat dus zijn unieke waarde. Een waarde die je niet direct ziet maar eerder zult voelen. Mijn emoties schrijven op papper is dus de enige blik die ik jullie kan meegeven over mijn voorbije leven. Ik spreek over een voorbije leven want zelf is dat voor mij allemaal maar gebeurd. Ik ben iemand die positief en vooruit denkt, niet achteruit.

In plaats van me te doen stikken in emotie ben ik eerder eruit opgestaan. Eruit opgestaan om dit als een levensles te zien. Een levensles die niet iemand gouw zal kunnen aanleren. Ik heb het ervaart, gevoeld, het staat gewoonweg gebrandmerkt in mijn brein. Mijn brein dat nu dus een een archief is geworden van de gedachengang uit de voorbije jaren. Een encyclopidie aan levenslessen en ervaringen. Het zijn mijn tools die ik heb meegekregen. Toch nog iets positiefs dat ik heb meegekregen van die voorbije jaren.

Voorbije jaren, voorbije jaren. Laten we nu eens stoppen met dit als excuus te gebruiken. Ik denk vooruit maar toch moest ik er weer op uit om dit te gaan uiten. Mijn pen ligt nooit stil. Maar ik ben nooit meer pril. De periode van ellende en miserie is voorbij. Nee, fout. In theorie kan alles tot een ijskoude brie vormen. Mijn mentale kracht is het antwoord hierop. Ik stond op, werd hard, en ging harder dan ooit. Mijn droom die ik al sinds mijn kleinsaf aan in mijn gedachten vernoom begon nu een stuk realiteit te worden. Mijn levensstijl en co werd omgegooid. Play time was over. Toch werd ik nog beinvloed met vallen en opstaan. Ik ging off track, zag weer zovele gebeurtenissen. Nu wist ik het gewoon weg. Ofwel laat je je gaan ofwel leer je eruit. Ofwel blijt je ofwel durf je je grootste angsten overwinnen. Wat is angst? Juist, ja. Ik werd harder en harder. Maar mijn status ging er op mee. Ik trainde en trainde, ik matte me af, ervaarde trial en error, zovele armoede, zovele stress, zovele tegenslagen, zovele onopgeloste woede.

Ik heb de tocht doorstaan maar het licht in de tunnel bleek een fabeltje te zijn. Deze keer was mijn identiteit weg. Maar mijn levenservaring en dergelijke kon niemand van me afpakken. Ik ervaarde alweer de helse periodes. Chaos en risico is nu niet echt meer ver te zoeken. Dankzij mijn tools voor het leven werd ik een survivor. Wat is leven? Waarvoor leven we? Ik leefde voor een droom. Ik stond zelfzeker in mijn schoenen alleen zat er zoveel roet rondom mij dat mijn droom amper nog het levenslicht kon zien. Toch bleef ik vechten en vechten. Eerlijkheid duurt het langst, zei ik altijd. Mijn wapen? Geen bayonette of explosief springtuig. Het was eerder een storm van woorden die als een tsunami het witte papier overspoelden. Mijn boek werd een feit. Een levenswerk is het. We zitten op de goede weg maar we zijn nog verre van de hoofdweg verwijderd. Mijn droom stortte een klein beetje in. Een liefdesverdriet van een maand lang was de compensatie. Ik begon met volle wil en moed me aan te passen. Alleen zonder enige vorm van voorbereiding. Nu zat ik echt wel in de jungle. Ik moest er zien uit te geraken en me bewijzen naar defensie toe. Nee, alweer had ik het fout. Ik moest niet rushen. Ik moest opbouwen. Met vallen en opstaan begon ik te visualiseren en analyseren, te experimenteren. De droom waar ik voor vecht was een te groot risico aan het vormen. Nu mocht ik echt niet meer met vuur spelen! Hopeoos probeerde ik een weg te vinden voor uit die jungle te geraken. Ik bleef maar visualiseren, analyseren en experimenteren. Ik putte me uit, maakte me mentaal kapot. Begon next level te gaan in mijn mentale kracht. Wat is hard zijn? Wel mijn levensstijl werd nu echt wel extreem. Zo extreem dat velen hun ogen optrekken en zich zouden afvragen waarom je in godsnaam aan zoiets begint, laat staan het in je kop te krijgen.

Wel, ik zeg het je. Ons lichaam kan meer aan dan we denken. Mijn moreel besef van de voorbije jaren kan misschien een rol spelen. Eerder mijn levenservaring en tools voor het leven zijn weer de basis voor hier een actie van te gaan ondernemen. Ik leef voor een droom, doe er dan ook alles voor. Alleen sloeg mijn perfectionisme op hol. Ik vervreemde te veel van de maatschappij. Dit nog een paar jaar uithouden en misschien was die euthanisie dan toch niet zo ver gedacht ondanks mijn restricties eerder als een hulpstuk voelen dan een last.

Ik schoot dus wakker. Mijn mentale vermoeidheid van zoveel te zitten analyseren, visualiseren, experimenteren, realiseren vereiste nu echt wel zijn nodige rust. Ondanks ik wakker was moest ik me leren aanpassen. Aanpassen naar een realistisch scenario, aanpassen naar fun, aanpassen naar de mens toe, aanpassen voor mezelf niet te doen vervreemden van de maatschappij. Ik begon weer fun te maken. Al gouw mocht ik beseffen dat risico en chaos altijd rondom mij kan zitten. Gevaar moest ik leren negeren, gevaar is trouwens voor mij geen gevaar totdat ik pas echt mag beseffen dat ik in levensgevaar ben. Mijn karakter is zo complex, mijn interesse gebied is zo uitgebreid, mijn gedachtengang is divers, mijn levensstijl is extreem, mijn rebelsheid staat op toon en de juiste volume. Ik blijf gewoon wie ik ben maar pas me aan waar nodig. Mijn backlog aan tools en flashbacks is van ontelbare lengte en waarde. Die tools en flashbacks helpen me toch gelukkig op weg. Ik zit nu eindelijk op de goede weg maar ik moet er zien op te blijven.

Foute vrienden van me afslaan tot eigenlijk gewoon naar een gehele reboot gaan, gevaar opzoeken laten voorbij gaan , koppig blijven trainen ondanks ik er 100% wil voor gaan door een droom toch laten migreren naar een schaduw in mijn dagdagelijks leven. Ik heb al zoveel opgeofferd, heb me aangepast, nam de pijnlijke maar juiste beslissingen. Niemand hoeft mij nog de les te spellen. Mijn inzet zal beloond worden. Dankzij mijn hoog libido kwam ik toch weer in contact met verscheidene hoeren. Hoeren die blijkbaar niet bestaan. Gedaan met die mindgames. Nee, gedaan met hoeren! Ik werd dan misschien wakker geschut op vlak van erotiek dankzij een schone blondine. Wel, schijn bedriegt. Ik heb al genoeg gezien van de corrupte sex industrie. De stalk smssen van de pooiers of criminelen neem ik ermaar bij. Met mij valt niet meer te sollen. Mijn gevens liggen op en bloot voor het grijpen. Mijn drijfveer van leven is mijn droom. De dood maakt mij niet bang. Wie het ook maar denkt het leven van mij zuur te maken of te gaan beroven zal wat gaan meemaken. Idioten en criminelen zal je altijd tegenkomen. Ik ben opgestaan, heb me aangepast, maar kwam nog teveel in de spotlight met mijn rebelsheid. Ik nam mijn verantwoorelijkheid. Wil gewoon nu echt weg van die dark sector. Mijn encyclopidie aan levenslessen gaf me dus de waarschuwing dat ik weer in een viceuse cirkel kan geraken. No, fucking way dat ik me daar nog eens ga aan laten vallen. De hoeren kunnen met gestolen worden. Ik wil trouwens echte liefde ervaren. Dat gevoel kreeg ik altijd al mee toen ik bij een hoer ging in de voorbije jaren. Die waarschuwing heb ik nu al meermaals meegekregen. Het is een sein naar mij toe. Een teken dat ik nu echt wel me weer moet gaan aanpassen. Ik ben het beu de slechte sfeer te ontmoeten. Ik moet maar de nodige maatregelen en opofferingen pakken. Toen ik dat besef in mij nam begon er zich een nieuwe wereld te openen naar mij toe. Waarom altijd die structuur en zovele trainingen, waarom al die restricties, waarom godverdomme zo leven! Wow, oke, oke relax. Trainen moet niet altijd om resultaten draaien, i get it. Vandaag ben ik mijn gedachten gaan verzetten in de fitness. Ik zet nog maar een voet binnen en er zijn tal van mensen die me kennen of herkennen. Ik heb wel degelijk vrienden. Alleen ben ik verblind in mijn focus en perfectionisme. Het deed werkelijk deugt zo eens op het gemak te trainen, eveneens wat te praten met al die mensen, te voet te gaan naar de fitness en weet ik niet wat. Ik straal verdomme zoveel zelfvertrouwen uit. Ik geniet gewoonweg van het leven. Ik heb een harde jeugd gehad, akkoord. Maar ik zal niet de enige zijn. Toch is de mijne eentje die je niet gouw zal zien terugkomen. Het dan ook aanhoren als een bevestigeing dat ik een harde jeugd heb gehad betekend maar al te goed dat ik mag beseffen dat niemand mij de les hoeft te spellen. Fuck al die fools die je beinvloeden. Ik heb werkelijk alles al meegemaakt. En eerlijk? Ik kan niet wachten om me klaar te stomen als een SFG operator. Dan pas zal ik misscchien chaos en angst op next level voorgeschoteld krijgen, eveneens nieuwe trauma’s. Alleen weet ik dat die ene droom waar ik voor vecht van ontelbare waarde is. Het zal mijn trots zijn. Nee, het zal me gewoon doen blijven lachen. Of ik nu jong sterf of niet. Ik heb mijn droom bereikt en dat zal niemand van me kunnen afpakken. Dat is iets dat ik eeuwen lang zal meeslepen in mijn graf. De impact van al die doelstellingen komen nog op papier. Misschien dat ik dan wel werkelijk zal smeken mijn pen neer te leggen. Alleen weet ik dat ik geen opgever ben, geen amauteur ben in dit soort scenario’s. Trauma’s zijn wonden. Wonden kunnen genezen. Met vallen en opstaan zal ik dat bewijzen. Alleen moet ik nu me voeten op de grond zetten. En eerder me gaan bewijzen op de dag van vandaag en morgen. Niet in de nabije toekomst. Het is dus nu aan mij dit alles tot een mooie lijn te creeren. En, nee. Geen cocaine lijn voor op te snuiven en vervolgens in euforie te geraken. Eerder een stippelweg vol van road maps die doelen bevatten. Doelen die ik in een deadline moet behalen. Alleen mag mijn focus daar niet meer teveel op liggen. Genieten moet ik nu echt wel eens gaan vast nieten in mijn prioriaire to-do list. Alles hangt dus nu af van mij. Ik heb de waarschuwingen en levenslessen gekregen. Het is dus nu aan mij dit alles op een verstandige manier stap voor stap te gaan verwezenlijken. Niets houdt me nu nog tegen, niks maakt me bang, ik zit niet in de hoogste rang. Ik heb gewoon de drang voor die ene rang uit mijn stippelgang. Die stippelweg is nu echt wel een regel rechte berg. Een berg die ik zal beklimmen. Door weer en wind. We zijn nu al midden in op de weg. Het zou een zonde zijn dit nu te stoppen. Ik stop niet, geef niet op, zal blijven gaan en staan waar ik wil. Alleen dus nu niet meer met argwaan. Ik ken mijn bestaan. Ik wil nu gewoon in mijn droom opgaan. In rook opgaan dat pas heeft me argwaan van mijn eigen bestaan. Gedaan met de stommiteiten, ik pas me aan, ben mentaal krachiger dan ooit, zit niet meer in de nood, want in het rood gaan heeft me eveneens ook niet meer een bepaalde argwaan. Ik ben een survivor, geen egoist of sadist. Ik ben dan misschien wat optimistisch en kritisch opgesteld. Die droom koop je voor geen geld. Elke aanpassing telt, niet die ene cent. Goud zet je op de verkeerde weg. Mijn ambities zijn dus enorm vandaar dat ik dus nu in sla als een bom. Ik klom en klom en nam een grote sprong. Maar de impact van mijn storm en krachtige intenisteit heeft nu echt wel de toon gezet. Ik ga niet meer in verzet en dat zal goed komen tot zijn enig recht. Ik zal vechten voor die droom maar deze keer hou ik mijn focus wel in toom. De stoom van mijn energie en motivatie is op zich wel al een prestatie. Alleen ga ik dus niet meer in manifestatie. Bij deze geef ik je men erewoord mee dat ik zal streven om te geven wat er van mij wordt gevraagd. Met vallen en opstaan zal ik dat bewijzen. Alleen stop ik dus niet met herrijzen uit mijn as. Want ik zit al op weg met de juiste compas. Tijd voor dus nu te gaan werken en dat ene portfolio op te bouwen. Eens zien of je dan me nog zal beschouwen als die ene grauwe gast uit niemandsland. Nee, ik zal schijnen. Wat zeg ik? Ik zal blinken! Ik zal je doen verblinden met mijn ongekende motivatie, kracht en discipline. Ik zal je doen verbazen en inspireren. Ik stop dus nu echt met alles hier zo te zitten dicteren. Deze woorden en stippleweg is voor mij alleen bestemd. Ik heb hem betreden maar zal zeker mijn succes delen. Blijven kunnen bewegen, en mijn doelen kunnen verwezenlijken is het enige wat ik vraag. Ik zaag niet graag maar ik moest deze gedachte nu echt wel eens bij de kraag nemen. Ik stop nu met deze inkplaag voor je ogen en beloof dat ik niet meer over de rooie zal gaan. Plooi nu maar dit bericht dicht want het is nu denk ik echt wel mijn plicht deze woorden te laten omtoveren in mijn bestaan. Genoeg dus met al dat geklets. Ik wil je enkel nog meegeven dat het onmogelijke niet meer bestaat. Een citaat waar ik op sta. Oke, oke. Vergeef me. Nu stop ik echt met alles hier te doen beven. Mijn levensweg staat vast, dit bericht gaat nu echt in de kast tot ik ben opgestaan uit die ene gracht. Ik slacht deze gedachte tot een stukje kracht. Een stukje kracht die ik zal blijven gebruiken als een checkpoint. Met vallen en opstaan zal ik dus gaan en staan voor die droom die mag bestaan. Ik dank jullie allemaal voor het nog zolang vol te houden dit bericht uit te lezen. Jullie mogen er wezen in mijn leven. Respect dat je dit aspect van mijn leven wou lezen. Het is nu aan mij alles te gaan verwezenlijken. Nu ben ik echt wel weg. Ik zit al vast op de goede weg! Pech of geen pech. Slechte dagen bestaan niet. Tegenslagen zijn een teken dat je op de goede weg zit. Ik val liever meermaals van de berg dan direct naar de top te gaan van die ene 2de of 3de weg. Traag opbouwen is dus mijn keuze. Het is dan ook geen leuze dat je zo een reuze voorsprong zet op je weg van de inzet. Skill komt niet zomaar gevallen. Succes moet je verdienen. Dat doe je door die ene inzet. En dat mensen,is mijn goed recht! Nogmaals een respect voor het uitlezen van mijn visie op dat ene aspect waar niemand op dacht. Het is mijn gedachte, mijn droom, mijn weg. Ik verlaat nu mijn pen en ga terug met mijn voeten op de grond. En dat meen ik nu echt doorgrond, goodbye. Tot over zoveel jaar! Eens zien wie gelijk zal hebben. Only time will tell. Maar nu ga ik echt weg uit deze hel van een opstel. Woorden zijn maar woorden. Ik ga nu terug de realiteit in met als specialiteit mij aan te passen waar nodig. Ik stop dus nu echt wel met deze overbodige last. Het is gewoon weg echt te hard die pen neer te leggen. Ik blijf maar

schrijven. Maar met schrijven geraak ik niet vooruit. Vandaar dat ik me dus nu forceer dit staaltje tekst te beeindigen. Nog maals goodbye dan, nu ben ik echt weg.

NEVER GIVE UP!