HIER ZAT IK VAAK

MIJN LEVEN GAAT ALS EEN ROLLERCOASTER: DIT IS HET PLAN…

Sinds 2014 zit ik opgescheept met die droom. Ik weet dat ik er nog voor vecht uit interesse, maar ik weet niet of ik het ooit moet beschrijven als iets waar ik voor vocht. Wel is het feit dat ik sinds die trigger immens veel dingen heb verwezenlijkt op vlak van zelfstandigheid, planning en sport. Er zal wel een lichte reden geweest zijn dat het kwam door te willen vluchten naar avontuur, weg van dat verleden…

Ach, we zijn nu al 2017. Nog maar amper 1 jaar achter poging 1. De visies blijven maar kloppen, mijn hart die blijft ook kloppen. Al die druk dat ik me opleg kan ik aan. Alleen ga ik in de mist als ik belemmerd wordt door geld. Gisteren kon ik eindelijk weer dromen. Nee, nu dus geen schulden meer. Eerder vrouwenvolk, mijn toekomst en zovele doelen bleef maar in me opkomen.

Dat boek komt ooit. Het is er al een tijd, maar dat kan nog wachten. We spreken hier over een waargebeurd verhaal, niet over een verhaal van op 123. Niks te koetjes en kalfjes, dit is real…

We zijn dus nu bijna halfweg in de vakantie. Ja, oke. Ik denk weeral wat te vooruit. Maar zo ben ik nou eenmaal. Over 2 dagen sta ik in Brussel te lopen, er komen nog verscheidene evenementen. Maar in augustus stopt het erbij. Ik sluit dit af met de dodentocht. In september meld of sluit ik me dan gelijk aan bij een atletiekclub, die van bij de blaarmeersen heeft mijn voorkeur.

Krav maga zal ik stilaan opstarten tegen begin 2018. We zien wel waar het komt. Ga ik voor de zwarte gordel of laat ik het links liggen? Ik heb zoveel ambitie en capaciteit. Ik kan gewoon niet stil zitten. Ik ga blij zijn als die verrekte school voorbij is. Volgend jaar neem ik zowizo een frisse start voor de instructeur opleiding. Nu was het gewoon teveel en onbetaalbaar. Die wedstrijden gaan voor, mijn geluk en ontspanning gaat voor..

De 38 min is ok, de 36 min zou goed zijn, de 34 min zou ‘awesome’ zijn. Anyways, ik weet niet wat er me bezielt. Je weet niet wat de toekomst teweeg brengt. Ik volg mijn droom, maar ook mijn gevoel en passie. Wordt het topsport, paracommando of het vreemdelingenlegioen? Only time will tell…

Alleen weet ik dat ik op mijn 24ste verjaardag een parachutesprong zal wagen, dat ik nog continue evolueer en kalibreer, dat mijn 2delig boek als een bom zal inslaan.

Verder kijk ik al uit naar augustus 2018, dan zal ik me eens wagen aan een x-adventure kamp voor jongeren van mijn leeftijd. Zie, dat bedoel ik! Continue ben ik op zoek naar meer en meer avontuur. Is dat leger nog nodig? Of ga ik het hier doodsaai vinden in het burgerlijke leven. Voor alles is een begin. Ik wil gewoon het maximum uit het leven halen. Oh, ja. Nu dat ik het vergeet… Die ene bungee jump in de watervallen stond ook nog op mijn doelenlijst. Cut, hier houdt het bij op. Ik moet gaan trainen, me zen maken voor zondag weer een goed resultaat neer te zetten. 500 euro, en mijn visitekaartjes+ sponsorshirts zijn dan ook weer een feit. Waarom kies ik toch altijd de moeilijke weg? Omdat ik altijd zei: Waarom makkelijk als het moeilijk kan?

NEVER GIVE UP!