DE VOORBEREIDING OP MIJN MENTALE LEAP 2.00

Is het haalbaar? Is het niet te onmenselijk? Die vraag blijf ik maar hebben in mijn gedachten. Het blijft maar een onopgeloste vraag. Een vraag die nooit iemand zal weten. Je kan het enkel weten door te experimenteren. Al maanden lang ben ik bezig met me hier op  voor te bereiden. Mijn discipline is zo hard geworden en toch liet ik me beïnvloeden.

Alleen blijft de vraag dan weer of te hard zijn wel nog een juist doel is. De ongezonde weken hebben me veel doen inzien maar of dat dat dan ook weer genoeg info is blijft dan weer een mysterie. Ik kan zo blijven gissen en uitstellen. Nu is het het moment. Het moment van al die tests tot een standaard te creëren. Het moment van de waarheid.

De waarheid zal nooit geweten worden. Is het wel door de voeding dat ik die neven effecten ervaarde of eerder door een onbekend iets? Ik monitor mij dan elke dag, ik kan er altijd naast zitten. De pollen bijvoorbeeld zijn een ware klootzak geworden. Al weken liep ik vermoeid. Zo vermoeid alsof je lichaam kapot is. Mijn ogen traanden, mijn oren zaten vol met druk maar vooral die verdomde ademhaling begon erger en erger te worden. En toch ben ik door die vermoeidheid het ene persoonlijke record na de andere gaan zetten.

Vandaag wou ik dat probleem eens aankaarten want dat voelt alles behalve leuk aan. Ik ben zo geconditioneerd, heb kracht. Maar eens die klootzakken mijn lijf binnen dringen ben ik alsof een marionette pop voor de wind. Met daarbij nog eens het nodige zweet en ademhaling probleem. Rusten is de enige optie. Maar dat wil ik helemaal niet. Dit is echt niet meer normaal. Dit kan niet meer zo verder. Dus ben ik toch nu genoodzaakt mijn puffer te beginnen gebruiken. Liever dat dan heel de tijd met een benauwd gevoel te zitten, je moe te vullen en amper jezelf te kunnen zijn.

Continue dacht ik aan het gevaar er een gewoonte van te maken. In 2015 was ik bijvoorbeeld in de zomer ook zo down als wat. Ik kon amper vooruit, en mijn ademhaling was kapot. Ik was genoodzaakt 2 weken te liggen rusten. Tot opeens het wonder middel de puffer voor mijn neus stond te blinken. Ik was er sceptisch over. Ik was al zo hard tegen medicatie. Zelfs een pijnstiller wou ik al niet aannemen toen mijn ballen in een operatie lagen. Na wikken en wegen ben ik dus uiteindelijk het gaan accepteren.

In 2016 had ik al eens een vermoeidheidsaanval opgelopen met als kers op de taart die ene griep. De na-schok was dan weer een astma aanval. Astma aanval? Dokter, ik heb toch geen astma? Nee, blijkbaar is dat een acute ziekte die kan voorkomen. Dat gaat dus rap voorbij. Alleen was die ene puffer van 2015 een tegendraads effect. Ik lag al bijna te stikken omdat mijn longen juist kleiner werden. Na dit aan te kaarten kreeg ik een nieuwe puffer.

Toen heb ik dat een week ingenomen. Na 3 dagen kon ik weer gaan en staan waar ik wil. Met het nodige tempo. Nu daarentegen kan ik wel gaan en staan waar ik wil maar blijft mijn keel geïrriteerd van de pollen, mijn ogen , mijn neus en oren. De ademhaling daarentegen zit echt zo vast dat ik maar 15 tot 50% kan in en uitademen van mijn huidige longen. Ik heb kennelijk een extreem goede conditie want ik blijf maar goed in en uitademen. Alleen merk ik dat het deze week erger en erger wordt.

Toen ik in de regen zat te ravotten kwamen er weer nieuwe pollen vrij. Weer genoeg opportuniteit voor me schaakmat te zetten. Die puffer die ik nu in 2016 heb verkregen werkt dus als een charme maar ik wil er niet aan gewend raken. Hij zit nu al maanden als noodmiddel in mijn tas voor in geval van. Toch zal ik hem nu wel degelijk weer in gebruik nemen, met veel tegenzin. Want het maakt me juist bang voor mijn droomjob. Sebiet wordt ik geneukt dankzij de pollen. Pollen of niet. Ik zal en moet para worden. Als ik die ene bril zal moeten opzetten van paracommando.com dan heb ik dat er voor over. Oké, ja dat is wel extreem. But you get the point. Blijkbaar is het nu ook niet zo gevaarlijk te puffen. Mijn kinesist haar collega is blijkbaar ook allergisch aan de pollen en heeft dezelfde puffer. Zij overtuigde me dus die stap te zetten.( klik deze tekst aan, voor link foto, scrol naar onder)

Over overtuiging gesproken. Het woord overtuiging kan ik dus beter omzetten naar beïnvloeden. Ik heb me dus laten beïnvloeden door haar advies en standpunt. Soms kan ik dus niet anders dan eens advies op te nemen. Technologie daarentegen is eerder later op de markt gekomen. Meer bepaald in mijn generatie leeftijds categorie. Ik heb alles zien opkomen en ben nog altijd up to date van die dingen. Alleen denk ik dat ik al die dingen niet nodig heb. Ja oké, misschien nog eens de bib hier en daar. Maar verder blijf ik bij mijn standpunt. Tijd dus voor de mentale leap 2.00

Op vlak van technologie ben ik nu zogoed als technologie vrij aan het leven. De tv bijvoorbeeld kan me echt niet meer boeien. Eigenlijk bijna zowat alles al ongeveer. Toch laat ik me gouw beïnvloeden door marketing en hypes. Ik wil het, of tenminste eens uitproberen. Die beïnvloeding van marketing moet ik dus nu te slim af zijn. Alleen blijft dus de vraag of het wel een menselijke zet is. In mijn opinie wel. Vroeger konden we ook leven zonder technologie. Ik moest effe lachen met een binnen pretje toen ik naast mij in de wachtruimte al die hoofden naar beneden zie kijken, en vervolgens tik, tik , tik hoor.

Dat is de nieuwe sociale generatie. Hetzelfde met Facebook of social media in het algemeen. Ik blijf er van weg maar het is wel degelijk een van de hoofdwegen om nieuwe mensen te leren ontmoeten. Op zich wel een spijtige zaak maar ik heb tenminste nog mijn moreel besef vanuit het leven uit de oude garde. Gewoon face to face gaan, op de man af gaan. Alleen maken die verdomde pollen het er niet makkelijk op. Ik bespaar liever mijn energie in die trainingen dan. Hopelijk zal die puffer dus weer mijn leven wat toegankelijker maken. Gisteren bijvoorbeeld op de braderij ongeduldige bezoekers tegengekomen die je echt het bloed van onder de nagels kunnen halen.

Ik zat daar op mijn gemak muziek te luisteren, opeens krijg je effe een depri peet zijn fiets voor mijn fiets klem zetten zodat ik moest stoppen. Wow wat is zijn probleem dacht ik effe. Toch bleef ik beleefd en probeerde ik nog met fatsoen te praten. Toen ik excuseer met intonatie naar hem afvuurde mompelde hij nog gefrustreerd ‘afstappen uit’. ‘Ja, tuurlijk’ kwam er al gouw uit mijn mond. Maar niet met de nodige intonatie, gewoon omdat mijn ademhaling een orkest is geworden. Met een lichte irritatie ging ik weer richting zuid door al dat massa volk op mijn velo. Het is niet omdat ik evenwicht heb dat ze moeten denken dat ik effe iemand ga meehebben. Da manneke dacht gewoon effe zijn dag te maken door hem beter te voelen met zijn machtsvertoon? Ik liet het rusten en lachte me erover heen. Op braderijen kom je nu eenmaal ongeduldigaards of dergelijk volk tegen. Niet mee inzitten, antwoordde mijn kinesist toen ik haar dat effe moest melden voor ergens mijn frustratie te uiten.

Mijn huidige kinesist is dus terug van haar reis en de sessie mocht dat al gouw gaan bewijzen. Ze kent me als geen ander op lichamelijk vlak. Dus kreeg ik de correcte en nodige oefeningen gebasseerd op mijn werkpunten aan kracht en doelen. Vooral lenigheid en rechte rug houding wil ik de komende jaren nog op verder hameren. Ik heb dan nu misschien al een rechte rug. Mijn nek staat te veel naar voor, mijn schouder ook. Dat is natuurlijk niet echt opvallend maar voor mij is het toch wel een belangrijk werkpunt.

Vandaag kreeg ik dan ook sessie’s gericht op mijn houding en schouders. Met daarnaast nog eens wat gewicht training voor mijn armen en schouders. Alleen daar train ik dus een beetje op gewicht. Eerder gewoon de ontwikkeling. De stomste oefeningen zijn soms de beste. Ik kreeg al een flashback toen ik vroeger moest puffen van 5 keer die duim op te heffen. Vandaag kreeg ik er al 30 voorgeschoteld. Het lijkt zo simpel en stom totdat je ze daadwerkelijk moet gaan uitvoeren. Zulke oefeningen ga ik dus niet gouw vergeten. En met haar weet ik nooit. Ze blijft me maar pushen…

Over pushen gesproken. Ik zelf push me dus tot het ongekende. Ik verleg continue mijn grens , al dan niet met vallen en opstaan. Geniet ook wel van mijn resultaten en sessie’s maar toch ben ik bang dat ik een beetje tever in de mist ga. Technologie kan dan misschien geëlimineerd worden in mijn leven. Enkel gezond eten is mischien teveel van het goede. Gezond eten is niet gezond eten op zich. Dat  weet ik maar al te goed. Alleen is mijn karakter dus zo ingesteld dat ik ofwel alles neem ofwel niets. Er op in ga met jawelste of gewoon weg negeer. Vandaar dus mijn zorg dat ik niet te ver ga.

Op zich is het mogelijk. Maar is dat wel een gepast doel. Ik heb al zoveel restricties. Ik mag ook nog leven. Ieder leven heeft zijn eigen waarden en normen. Ieder mens heeft zijn eigen achtergrond, ambities , vizie en interesse. Tot nu toe ben ik echt nog niet aan het denken dat ik te ver ga. Ik geniet van mijn sport. En die restricties voelen echt niet als een hoge druk aan. Mentale leap 2.00 daarentegen is misschien wat teveel van het goede.

Toch ben ik er deels van overtuigd dat het echt wel echt in mijn visie van leven past. De E3 2016 en dan de accounts verwijderen is niet echt een moeilijke opgave. Gewoon wat mentale kracht erover heen zetten. Die zet van overgezond te eten, of eigenlijk ongezond maar dan enkel met gezonde voeding vergt nog meer aandacht. Ik zal dus deze maand eens  bij mijn sport diëtist gaan. Ik kom altijd met de gekste vragen maar ik ben nu eenmaal zo divers in gedachten. Het draait hem niet om onzelfzekerheid eerder door leergierigheid en alle mogelijke wegen te bekijken. Misschien is die mentale leap 2.00 dus echt wel teveel van het goede. Zal ik moeten leren leven met een balans in technologie.

Maar nu is het dus kei hard knokken voor die overgang toch op zijn minst 3 maand uit te proberen. Zie ik er teveel van af is het geen schande weer naar dit leven terug te keren(nu).  Mijn restricties die ik nu al opleg zijn voor velen onmenselijk. Tot nu toe dus voor mij geen hinder. Ik moet mezelf ook geen slachtoffer maken van teveel eisen en weet ik niet wat. Ik mag nog leven is dan het standaard antwoord van de gemiddelde burger. Wel, ik voel me meer dan genoeg leven. Alleen teveel op mijn eigen. Dus aan die sociale band, kring, maatschappij integratie ben ik wel mee bezig. Mijn blog toont bijvoorbeeld nu ook aan wie ik ben. Dus die stap heb ik dan al gezet. Daarbij ik ga niet bijten als er een zich wilt komen voorstellen aan mij. Helaas zit ik in zoveel focus, dat ik die opportuniteit niet echt in het nauw heb. Misschien is het wel weer eens tijd voor uit te gaan. Het nachtleven is de plek der plek om gewoon fun te maken en nieuwe mensen te leren kennen. Die restrictie heb ik dus gelukkig niet opgelegd aan mij. Alleen is het een feit dat ik al 2 jaar(?) niet meer uitga. Ik hield van uitgaan maar voelde op een bepaald moment dat het niet meer in mijn visie past. Dat komt wellicht door de verkeerde flashbacks. Nu ben ik al meer ervaren en alert in het leven dat ik niet echt domme fouten ga maken. Daarbij wat heb ik te verliezen? Al doende leert men he….

De technologie en voeding leap is dus op komst. Toch blijf ik me er vragen op stellen. Verder ben ik een juist pad aan het zoeken tussen balans van genieten en focus. En een balans tussen werk en trainen. We zijn er nog niet , maar we komen er wel. De ironie toch. Juist dat ik die leap aan het voorbereiden ben zit mijn buur effe een computer van 5000 euro te kopen. Compleet het tegen overgetelde van mijn directie. Hij doet wat hij wilt. En ergens ben ik dankbaar deze opportuniteit te mogen ervaren. To be honest. Ik heb ervaring met die aantrekkingskracht. Ik ben bang dat hij niet meer uit zijn kot zal gaan, laat staan zijn opleiding leerkracht tot een succes te verwerken. Ik hou hem dus onbewust in het oog maar zijn geld en leven kan ik niet beheren. Ik heb hem dan toch geholpen met zijn 30 kg gamer stoel naar boven te brengen. Hij trok een foto van mij toen ik effe water zat te drinken die ik trouwens ook van hem kreeg. De buur die 5000 euro kan uitgeven aan een pc maar niet aan mijn 30 die hij nog moet vereffenen? Ik heb een goed hart. Geef hem tijd maar dit is echt wel teveel van het goede. Ach, ik ben hem ook dankbaar voor die macbook enz te mogen gebruiken. Bovendien herken ik me wel in hem. Vroeger moest ik ook alles hebben. Ik moest toch wel slikken toen ik het in mijn hoofd kreeg een msi laptop van rond de 1200 aan te schaffen. Niet alleen de armoede heeft me doen inzien wat echte waarde is. Vooral de zovele levenservaring en toewerking naar mijn droom toe. Van leek tot sport icoon. En ik blijf gaan, ik ben er belange nog niet. Tot zover eindigt dus deze tekst.

NEVER GIVE UP!