BLOG UPDATE: 20 MAART

My god, wat heb ik het lastig te verduren gekregen. Om eerst effe klare taal te spreken. Ik bedoel met lastig in de zin van mijn eisen. Niks aan de hand in het algemeen …

Deze week heb ik dus 1,5 km gezwommen, 1 zeer harde intensieve fitness sessie, 1 relatief intensieve fitness sessie, een extreme cardio sessie en dan nog eens een intense sessie bij de kinesist. Met daarnaast nog eens het continue wandelen. Geen 100 km’s, zelfs nog niet de helft. Maar mijn benen blijven maar fucked.

Stretchen haalt dan misschien iets uit. Ik moet voornamelijk nu echt geen voet buiten huis zetten. Echt gewoon recupereren. Het is best beangstigd als je zo stijf staat en vooral amper kan ademen. Alsof je bijna geen zuurstof krijgt. Maar dat is het hem net. Sporten is gezond. Teveel niet. Paracommando zijn is dus eerlijk gezegd verre van gezond. Maar dat is het hem juist. Alles draait dus om discipline en gewenning. Het feit dat ik nu zo stijf sta betekend dat ik gewoon alles heb gegeven. Alles heb gegeven met 100% wilskracht. Met wilskracht voor een droom te verwezenlijken en doelen die je voor ogen hebt te verwezenlijken.

ik moet toegeven. Ondanks ik al zoveel heb geleerd op vlak van voeding en sport blijf ik soms nog stommiteiten begaan. Stommiteiten die je geen stommiteit kan noemen voor het dagdagelijkse leven. Maar wel dus voor iemand zoals mij. Iemand die ver wilt gaan in zijn sport en alles ervoor over heeft..

Ten eerste moet ik ronduit toegeven dat het een grote fout was op lege maag te gaan zwemmen in combinatie met vermoeidheid en al 17 uur niet gegeten te hebben. Dus dit is een les die ik niet gouw ga vergeten. Ik blijf ervan overtuigd dat het veel uithouding creëert maar dit in combinatie met nog 3-4 trainingen is ronduit onaanvaardbaar. Zo een training verrichten en daarna 7 dagen niksen lijkt me nog ok. Maar dat is het hem juist. Met 7 dagen te skippen om uithouding te creëren is gewoon weg stom. Ik kan deze vorm van training me dus echt niet meer permitteren.

Zaterdag was ik dus zogoed als mijn adem kwijt en had ik continue met vermoeidheid te maken. Nee niet zoals bij de griep maar toch erg genoeg dat ik beter al geen voet buiten zette. Als dat nog niet genoeg was zette ik een spurt met mijn vermoeid lichaam voor een bus te halen. Voor als resultaat stijvere kuiten en vermoeide benen te krijgen. Tegen de avond was het zo erg dat ik zelfs niet meer op mijn benen deftig kon staan, zo stijf stond ik. De vermoeidheid had me ook mee in de flow. Op de bus was ik werkelijk(je raad het ook nooit ) een zombie.

Als er een ding is wat ik dan echt wil. Is het gewoon zo snel mogelijk naar huis. Eten en rusten en vooral niemand zien om de volgende dag dan weer de normale ik uit te hangen. Nee het moest natuurlijk weer lukken dat er zojuist 4 rotkinderen me te zaten provoceren in die bus. Waardoor ik gewoon maar negeerde en mijn muziek in mijn oren stak. Ik moet elke cultuur respecteren als voorbeeld functie. Vermoeid of niet…

als ze dus dat als bezigheid zien. Dan moet ik dat maar slikken en gewoon negeren. Alleen ben je zo vermoeid en dus sneller prikkelbaar. Man ik begon me stilaan te frustreren als je die hele familie heen en weer zag hoppen van plaats naar plaats om een fake lach sessie/toneel op te stellen voor mijn aandacht te trekken. Het lukte hun niet maar ik was verdomd zo moe dat ik echt geen zin had in die bullshit. Aan de andere kant gunde ik hun dus die toneel affaire want je kon zo al raden dat die familie arm was en geniet van de kleine dingen. In dit geval was dat dus fun maken in hun manier van doen. Ik bleef gewoon mezelf en liet hun dus doen. Want niet iedereen hoeft te weten wie ik ben en wat ik ben. Ja ik zit in armoede maar dat hoeven zij niet te weten. In fact zij zullen het amper verstaan moest ik dat excuus op hun afvuren. Vandaar dus die inzichten…

naast dat gezegd zijnde ben ik dus meer gefrustreerd op het feit dat ik me heb laten beïnvloeden. Nochtans een eis die ik mezelf opleg. Ja ik was dus vroeger jaren klant bij de pita bar uit onze buurt. Toen ik van de bus kwam deed mijn verdomde neus weer zijn aandacht vragen. Dus ging ik maar daar effe snel om servieten. Natuurlijk kreeg ik weer een bewondering vanuit no-where en begonnen ze me voor te stellen aan die ene nieuwe employee. Kijk dat is Michael ! Altijd T-shirt, 100 keer sit-up. Etc. En oh amai wat een armen. En dat bleef dus maar gaan. Al die lof en complimenten was zeer mooi. Maar het is niet omdat ik zoveel sport dat ik als god moet bekeken worden. Ze kunnen amper Nederlands dus veel gebeurd daar in lichaamstaal. En nog voordat ik natuurlijk mijn nieuwe resultaten voorlegde kwam er de vraag wat ik wil eten. Bam! Nu kon ik niet anders dan toezeggen. Ik kon moeilijk effe daar mijn neus snuiten en het aftrappen na zovele weken me niet gezien te hebben…

dus heb ik gelijk maar een pita mix schotel besteld. Echter toen ik eraan begon heb ik alle groenten opgegeten, redelijk wat vlees, amper frieten. Mijn lichaam deed mijn maag al omkeren als sein dat ik nu moest stoppen. Gelukkig had ik dat dus al gouw door. In de avond ben ik dan nog spaghetti zitten klaar maken en dat voelde al veel beter aan. Op die spaghetti saus na want die mocht ik wegsmijten. Dat was namelijk die saus dat ik op 2 maart zat te bereiden om me weg te houden van de commissie zijn gedachten die op 3 maart ging plaats vinden. Het is dus gelukt mijn gedachten op iets anders te focussen maar de saus daarentegen was bijna niet te vreten 😀

vandaag 20 maart stond ik dus op met die gedachten. Ik wou ze ergens kwijt dus schreef ik ze hier maar. Blog updates moet je dus niet lezen want meestal zijn het maar mijn gedachten die ronddwalen in mijn hoofd. Die ik dus ergens  kwijt wil. Bij deze is dat dus gebeurd !

wat ik dus nu geleerd heb. Niet meer op lege maag trainen. Geen fast food meer. Het droogt me eerder uit dan me te voeden. Verder ben ik dus zo pumped voor de fiets weer als ritueel te kunnen gebruiken. Want dat is namelijk iets dat ik werkelijk niet los kan laten. Vandaar die heimwee naar een kapotte fiets, laat staan gestolen fiets! On the other hand was stappen ook wel eens een leuke bezigheid. Helaas eentje die men benen vermoeid       heeft gekregen. Het waren dan ook geen kleine tochtjes^^

Mijn fiets zal me dus helpen bij het verlichten van verstijfde benen. Bovendien ga ik er ronduit van genieten. Mijn trainen zal dus lichter aanvoelen en ik kan al verdomme niet wachten fase 1 af te krijgen. Continue zit ik met die gedachten in mijn hoofd. “WoW Michael hoe krijg je het toch voor elkaar. Hoe kan ik nog sneller evolueren in mijn sport? Hoe kan ik sneller mijn resultaten bereiken. Stel je voor dat ik ooit uitbreek als talent. Damn die ROAD to para houdt maar niet op maar ooit gaan we er geraken! WHOA”. Zoiets dus.

Mijn motivatie voor de sport is er dus zeker. Voor te werken ook maar helaas kan ik daar niet veel aan doen. Sport kan je op elk niveau krijgen zonder iemand zijn hulp. Werk daarentegen vergt een oordeel en goedkeuring voor een contract aan te bieden. Men sport helpt me dus vooruit en het is mijn enige echte uitweg. Eens ik dus niet meer werkloos ben kan ik relativeren en mijn sport zorgeloos verder zetten. Ja oké nu heb ik nog zeeën van tijd. Maar zoals ik al vermeldde, tijd creër je en we gaan voor kwaliteit en niet kwantiteit. Dus is het zeker mogelijk sport te combineren. Alles draait dus om waarden en standaarden!

Als ik bij de elite der elite wil geraken moet ik dus ook een sportieve geest hebben en vooral niet teveel mekkeren. Mijn mentaliteit bestaat uit zelf discipline , kordaat zijn, zelfstandig zijn, hoge pijngrens, niet opgeven, mensen oppeppen en sociaal zijn. Maar vooral dus uit  wilskracht , doorzetting en je zeker niet  laten beïnvloeden met als kers op de taart respect hebben voor elkaar, eender welk geloof en ras. Naast die mentaliteit betekent het niet dat je dus eens de klootzak of egoïst kunt zijn. Want elke mens kan het dus weleens zijn. Eerlijkheid en oprecht zijn is noch tans een andere meerwaarde die ik heb. Ook hier betekent het niet dat een leugen voor best wil uit de boze valt. Een para of eender welke voorbeeld functie moet ook kunnen zwijgen. Dus dat is iets wat ik zeker kan dankzij al van mijn kinds af met gezag te moeten leren omgaan. Het manipuleren is dus voor mij geen moeilijke opgave. Alleen heb ik een hart en gevoelens dus ben ik ook voorzichtig met die gave. Ik zou zonder pardon een goede oplichter kunnen zijn. Maar dat is totaal niet aan mij weggelegd.

wtf zit ik hier allemaal te schrijven? Oh man. Gewoon mijn gedachtengang die boordevol zit van puzzelstukjes. Van puzzekstukjes die elk een element bevatten naar mijn droom toe. Zowel goede als slechte. Een ding is zeker. De puzzel is nog niet compleet. Maar eens de puzzel is afgerond zal ik met trots vechten voor die rode muts!

Nu dus veel rusten , trainen en hopen op een job. Maar vooral blijven focussen op je doelen in zowel goede als slechte tijden. Als ik er verdomme zoveel voor doe kan het toch niet anders dat ik ooit het geluk ga creëren waar ik voor vocht. Wilskracht gebruik je niet zomaar. We begonnen als ongezonde luie zak met een sociale fobie. Tot een harde jongen die het yolo life ervaarde mits de gevolgen. Tot gevolgen die me deden inzien waarom ik ervoor vecht. Om uiteindeljk die ene poging te verrichten bij defensie met een sport portfolio die bijhad, een portfolio waar ik alleen van kon dromen en dacht dat ik dat nooit zou halen toen ik een leek op sportgebied was en dus die ene zogezegde fobie had. Nu lijkt dus 10 km in 35 min onhaalbaar. Binnen zoveel jaar kunnen we daar misschien eens anders over denken. Ik zeg het nogmaals ! HET ONMOGELIJKE ZIT ENKEL IN JE GEDACHTEN! Nu is het dus een lijdensweg een job te vinden, stabiliteit te creëren. Maar eens we daar zijn heb ik al een hele GROTE stap achter de rug. Om uiteindeljk nog dichter bij mijn droom te staan. Ik kreeg al heimwee toen ik de mannen in actie zag op de memorabele vrijdag de 18 de, maart 2016 weliswaar. Het waren dan geen para’s. Het zijn wel getrainden die van hun leren. De para’s zijn de elite van het leger. Zij van de politie. Dat interventie gedoe , tactiek , en de zware jongens oppakken spreekt me dus enorm aan. Aan de CGSU dus: PUIK WERK! Maar het is zeker nog niet her einde van de rit. Anyways ik ga het hier bij laten want ik heb nog een droom te vervullen. En die vergt veel doordachte strategie, pre planning en continue updates. Met stap voor stap dat ene doel te bereiken, Om uiteindeljk de main goal tot een succes te brengen. Rust is dus vandaag mijn doel. En morgen is dat dus weer trainen. Dinsdag dus weer de kinesist. En nog eens een sollicitatie ronde van de week. Kortom you get my point. Ik doe dus alles voor mijn droom en hopelijk mag ik dus binnen 5 jaar eens terugblikken op die lijdensweg. Nog een andere vermelding van vroeger: PARA WORDT JE NIET ZOMAAR! het duurt langer dan je zou denken. De opleiding is dan misschien hooguit 1 jaar. De voorbereiding en er binnen in te geraken duurt maar liefst een eeuw als ik het zo mag noemen. Geduld is dus een schone deugd. Eens binnen en eens de muts op. Is het nog maar het begin van mijn journey. Want voor de muts en het voor het maar te zijn moet je het werkelijk niet doen. Ik blijf erdus voor en er na trainen ! Om uiteindeljk het ongekende te bereiken.

zo nu stop ik echt …

NEVER GIVE UP!