HUILEN ALS EEN KIND, HET KAN WEL DEGELIJK

Life goes on, i know. Maar, verdomme. Nu begint het me echt de keel uit te hangen. De cm blijft maar op zich wachten met die ene betaling waar ik me suf op naar uitkijk. Dat is niet goed. Dus moest ik maar actie ondernemen. Ik voel me verdomme zo paranoïde. Mijn gezicht, mijn haar en baard zien er niet uit. Het kan me allemaal niet schelen. Die financiële druk is me te zwaar aan het worden. Toch heb ik nog gelukkig mijn afleiding in een vorm van routines. Vandaag was dat dus pompen en conditie bijschaven. Ik begon te pompen op de graslei. Ik had verdomme geen kracht meer. Ik pakte maar alweer een yoghurtje voor op krachten te komen. Die rekening blijft maar komen! Ik ben nog persoonlijk naar de cm gegaan. Daar kreeg ik als antwoord. ” Bedankt voor je begrip, hopelijk komt het nog deze week op je rekening. Het kan ook maandag zijn, we zijn er mee bezig.” Ik moest dat mens van de balie niet blamen. Pff, oke dan. Dan maar effe bekomen op een bankje in het stad met muziek in de oren. In het terug keren ben ik weer eens next level gegaan. Deze keer pompte ik dus midden op de vrijdagsmarkt. Het was de eerste keer dat ik wel een 60 tal toeschouwers had!

Ik negeerde alles rondom mij. Ik bleef me focussen op mijn routine. En, ja. Aan de andere kant is het leuk dat je kan doen verbazen. Maar ik was nu niet echt in de stemming. Van het stretchen alleen al merkte ik op dat ik overhevig zweette. Bon, op naar huis om weer te gaan kakken. Nee, verdomme. Ik had geen groenten meer. Jupla, alweer dankzij mijn buur kreeg ik de opportuniteit een dag weer te kunnen eten. Toen ik in de delheize stond wou ik nu wel eens die winkel verantwoordelijke zien. No, fucking way dat ik ga wachten op de VDAB. Ik moest in actie schieten. Alweer kreeg je de meuk aan te horen dat ze blij waren dat ik weer spontaan bij hun toe kwam. Mijn cv lag klaar voor de toekomst. Het is een familiebedrijf, klonk het. Dus zijn kinderen gingen zonder pardon voor. Ik smeerde wat mee in zijn gesprek. Maar ik moest me toch wel inhouden toen hij afkwam dat hij mensenkennis had. Eerst wou ik het nog geloven. Maar al gouw kreeg ik de gedachte” laat me niet lachen.” Toen ik effe subtiel mijn situatie begon te schetsen zei hij kortaf dat hij geen liefdadigheidsinstelling is als ocmw. Ik antwoordde dan maar van. Ja, oke. Emoties tellen niet op de werkvloer, verdomme! Tuurlijk moet je geen compassie hebben. Maar daarna nog gaan denken dat ik weinig zelfvertrouwen had moest me echt wel kalm houden. Ik bleef aardig en ging niet uit mijn assertieve rol.

Man, ik wist genoeg. Toch was hij blijkbaar o zo geïnteresseerd in mij. Allee, vooruit. Blijkbaar moet ik me echt wel van de domme gaan gebaren. Ze willen tegenwoordig enkel seuten op de werkvloer. Ik was al zo moe en had het nu juist zo moeilijk. Dus was het niet echt het geschikte moment voor daar toe te komen. Toch zag hij niet in mij dat ik zo een stoot had op dat moment. dit omwille van mijn sport, ik blijf altijd goed ogen, alleen was het nu echt wel in mijn opinie bijna een ramp te noemen. Ik zat liever achter gesloten gordijnen. Soit, ik heb dus naar zijn feedback geluisterd. Ik wist genoeg en ronde af. Man, man, man. Als dat maar goed komt. Mijn cv was goed, mijn motivatie brief mocht ik achterwege laten. Het leek al bijna een contract. Tjezus, ik ga me werkelijk zo kapot lachen als ik over 5 jaar mijn stippelweg heb behaald. Eens zien wie dan mensenkennis had. Werkgevers zijn al hetzelfde. ja, nee. Misschien moet ik mij maar aanpassen naar hun toe. Ik moet toch ergens beginnen? Ik zal zwijgen over mijn doelen, hoe moeilijk het ook is. Maar over 5 jaar zal ik werkelijk mijn gedachten eens aan het licht brengen. Waarom gunnen werkgevers niet al dat succes? Het interesseert hun geen fuck. Er moet gewerkt worden, of het geld moet stromen. Het imago moet hoog staan! Ik blijf me nu soms toch afvragen hoe ze zullen reageren moest er bijvoorbeeld een top-atleed die bekend is daar zijn cv binnen steken.

Dan opeens is het wel goed, zekers? Man, man , man. Je situatie kan bij velen hun geen bal schelen. Een bekende zou dan weer het imago verbeteren? Pff, ik snap dit niet. Ik walg van de selecties. Er moet echt een nieuw beleid komen zodat werkgevers niet te kiezen hebben. Ik kan zo blijkbaar uit de boot vallen, en ik niet alleen. Het merendeel van de jongeren geraakt maar aan geen werk. Ik ben iemand met een ongekende wilskracht en iemand met een ongekende energie. Velen zullen het hun later nog beklagen. Moest ik geld hebben dan kon ik aantonen wat ik in mijn mars heb. Dan zal bijvoorbeeld rijbewijs b af zijn tegen 4 maand later in plaats van over 3 jaren! Ah, fuck it. Ik zit op de goede weg. Alleen haat ik het dat ik zo treuzel dankzij maar niet aan werk te geraken. En weet je? Misschien is het maar goed dat ik nog makkelijk aan werk kan geraken door low profile te gaan. Ik moet mijn levensweg niet gaan gebruiken als motivatie en ervaring. Nee, oke. Ik heb het gesnopen. Ik zal maar dat ene jongentje zijn dat graag wilt werken, veel wilskracht heeft, wat sport en graag op tijd is. Bon, dat is blijkbaar het gene wat ze willen horen. De rest moet ik maar voor mezelf houden of in mijn boek gaan schrijven. Awel, het is verdomme proper. Want moesten ze verdomme niet zo koppig zijn voor mijn zogezegd contract eens te gaan lezen, dat een motivatie brief moet voorstellen. Dan zullen ze al die dingen er terug in vinden, en zoveel meer

Ah, fuck it. Blijkbaar is teveel ambitie hebben niet de juiste kandidatuur. Man, man, man. Mijn frustratie zal zoet zijn moest ik eens een para worden zijn. Of toch al op z’n minst al mijn burgerlijke doelen heb verwezenlijkt. Soit, er staat al een afspraak klaar met mijn zus. Daar ga ik wat eten en samen eens die cv onder handen gaan nemen. Zo, zie je maar dat ik me blijf aanpassen. Man, ik blijf bij mijn standpunt. Het is een pure schande dat ik niet op mijn eigen manier kan solliciteren! Ik steek er verdomme zoveel werk in. Maar, nee. Dat is niet het gene wat ze zoeken. Aanstellers van mijn voeten! Man, nogal een geluk dat ik mensen kennis heb. Of er konden verdomme wel eens klappen vallen. Nee, nee en nog eens nee, Time out! Stop die frustratie weg, Michael! Kom, laten we lopen. En zo heb ik dus nog eens een 10 tal km extra afgelegd. Wat zeg ik, 17 km! Ik heb vandaag een 18 tal km gewandeld en er bovenop nog eens een 7 tal km zitten lopen in 30 min. Dan nog wel in stukjes. Anyways, het is een begin. Dat lopen kon me effe gestolen worden. In oktober zal ik daar weer werk van maken. Hoor je het woord werk? Wel dat heb je goed gehoord! 50 uur sport is verdomme intensief! Ik heb verdomme conditie, kracht, motivatie en weet ik niet wat allemaal. En toch haalt het geen fuck uit om dit als argument te bezien in een sollicitatie.

Man, dat lopen heeft deugd gedaan. Maar mijn haren staan nog steeds recht van die verdomde frustratie. Toen ik thuis weer zat te koken mocht ik mijn moeder nog eens aanhoren, verscheidene voice mails als ik een persoon probeerde te bereiken met een apparaat dat een gsm heet en een leeg kot bezien! Fuck, alweer 0,00 euro op de bank! Nee, fuck. Nu moet ik echt stoppen met mijn benen moe te maken van die ene transactie te gaan controleren bij de dichtstbijzijnde bank automaat. Ik wordt er versuft van, ik wordt er paranoïde van! Ik krijg verdomme geen rust! Na, effe mijn maag te ledigen op het toilet nam ik een dafalghan. Nog geen half uur later werd ik gek van heel de tijd op mijn bed te zitten. De woede kwam weer op. Een deur hier en daar vloog weer dicht. Uiteindelijk liet ik mijn emoties de volle gang gaan. De tranen vlogen eruit. Ik zat met mijn handen letterlijk in het haar voor een ruit te staren. Ik had verdomme geen toiletpapier meer. Dus mocht ik nog eens bij mijn buur gaan aankloppen voor mijn emotie weg te vegen. Fuck, ik bleef maar fucked. Uiteindelijk zat ik dus weer op mijn bed. Vlogen alweer de tranen eruit. Nu was het me genoeg. Tijd voor die emotie op papier uit te schrijven. Bij deze is deze klus dus nu geklaard. Het is eruit, ik probeer kalm te blijven. Ik zit nu al freaking 6 dagen in dezelfde boxershort!

Plezier gegarandeerd, ze. Pff, snap je nu waarom het me geen fuck scheelt? Wel, ik blijf sterk. Alleen is deze druk onverdraaglijk. Ik weet dat ik eens dat geld heb mijn kinder buien voorbij laat gaan. geld maakt dan misschien niet gelukkig. Somehow klopt dat ene citaat dus nu wel degelijk. Verdomme, ik wil mijn was doen, mijn schulden aflossen. Ah, oke. Nu stop ik echt! Get your shit together and men up, zekers? Tss, je beseft geen fuck hoe mentaal krachtig ik niet ben. Ik wil die werkgevers een hun gezicht zien moesten ze in mijn schoenen staan. Tut, tut. We hebben geen compassie. Werk en privé is gescheiden, akkoord. Maar een klein beetje meer die roze bril eens af doen zou nu echt wel eens geen kwaad kunnen. Fucking a, ik ga het hier bij laten. Het heeft geen zin hier woorden aan vuil te maken. Morgen een nieuwe dag. Een nieuwe mogelijkheid vol van opportuniteiten. We denken vooruit, niet achteruit! Je wordt nog eens bedankt!

NEVER GIVE UP!