NOG EENTJE DAN, MAAR DEZE KEER VOOR DE PERS!

KLIK HIER VOOR HET PERSBERICHT TE BELUISTEREN, INDIEN JE LEESMOE BENT.

Time to reveal myself…

Iedereen kent wellicht het Jordy scenario.

“Het was onbegrijpelijk, we moesten vroeger ingrijpen, meer verdraagzaam zijn, enzovoort.” Het was te laat en opeens stond iedereen met vragen, in tranen, en zoveel meer.

Mag ik mij even voorstellen?

Ik ben michaël, De Rambo van Gent. Nee, niet zoals je in films ziet. Ik ben het van nature geworden…

Hier een korte schets.

Ik stond op 3 jarige leeftijd op met ADHD, een gelukkig gezin en kattenkwaad. Ik was dolgelukkig, reisde immens veel met mijn ouders.

Echter waren mijn ouders op een gegeven moment opgelicht. Als kind voelde ik al dat er iets niet pluis was. Maar, ja. De waarheid komt nooit uit de kindermond, nietwaar?

Mijn pa werd 25000 euro lichter en had een auto minder. Dit was zijn kapitaal waar hij hard voor werkte. Beide vlogen ze in furie in de psychiatry. Mijn pa was na 2 weken weer de oude. Mijn moeder bleef er in hangen, ze onderging een zogezegde psychiatrische carrière.

Mijn zus vloog bij mijn oma. En ik? Ik vloog in een tehuis. Om het kort te houden. Ik ben opgegroeid in een tehuis, ben immens veel gestraft, vloog van de ene na de andere school, had concentratie problemen, was een probleemkind en noem maar op.

Ik werd angstig, onder gedompeld in de ‘risperdal’, mocht van time-out naar time-out, ondanks ik nooit iemand aanviel.

Op mijn 17 mocht ik dan gelijk op mijn eigen benen gaan staan. Ik mocht alleen beginnen wonen. Kamertraining noemt men dat. Echter begon alles me teveel te worden. Ik crashte ineen, kreeg de stempel sociale fobie en niet toeleidbaar bij de VDAB. Ik sloot me op in games, mijn bio-ritme werd verkloot. Ik was lost…

Ik begon samen met een psycholoog naar de oorzaak te zoeken. Op een geheven moment kwam de doorbraak er. Ik schreef een opstel van 20 bladzijden. Haar woorden? “wow, dit heb ik nog nooit meegemaakt”

Mijn moeder was dus geen goed voorbeeld. Maar ze blijft mijn moeder. Na wikken en wegen ben ik haar gaan accepteren, uiteindelijk haar gaan begrijpen. Er is altijd wel iets in de familie. Chaos en risico was een gewoonte in mijn leven. Mijn nonkel kleineerde me, kon me niet af, omdat hij blijkbaar mijn vader niet af kan. Mijn vader ben ik trouwens kwijt

We zijn dus vervreemd van elkaar. Mijn moeder die is ondertussen van opname naar opname beland. Ze kreeg het ‘vergif’ ‘seroquel’ in haar lijf gepompt.

Ze is gewoon ziek, lief en doet geen kat kwaad. Mijn zus sleurde mijn moeder eruit. Mijn moeder had een gebroken voet voor weken,die werd negeerd. Ze kreeg gewoon een rolstoel. Verzorging op zijn best!

Mijn zus is een schrijftalent, een maatschappelijk assistente, een mode ‘girl’, maar ze wou nooit in de media komen…Meermaals werd ze gevraagd bij brochures en magazines tot zelfs bij de tv-stations. Ze woont al 5 jaar gelukkig samen met haar vriend. Ze staat sterk in haar schoenen. Is stabiel…

En ik? Wel, ik heb toch nog wat meer mogen ondergaan. Na mijn vader kwijt te raken vloog ik bij mijn oma. Ik ervaarde een episode van stress, eveneens mijn talent.

In de armoede heb ik heel wat geleerd. Ik begon te sporten. Maar eens ik begon…was ik niet meer te stoppen. Ik haalde het ene resultaat na het andere. Op een gegeven moment begon ik 70 uur in de week te sporten. Toen net alles goed ging bleef ik maar werkloos. Maar ik nam het risico te blijven sporten in armoede. Ik begon goed te worden, dagelijks ging ik gaan zwemmen in S&R rozebroeken. Ik heb zelfs mijn 100 km trimzwem-brevet gehaald. De sociale fobie was al lang weg. Want ik bloeide open eens ik wat ademruimte kreeg.

Sinds mijn 14de had ik een voorkeur een militair te worden. Sinds september 2014 begon ik dus ‘trigger’ te krijgen. Niks kon me schelen, ik wil en moest paracommando worden.

Wel, ik kan zo blijven schrijven. Maar laten we dat jaar ‘skippen’

Het komt erop neer dat mijn levensstijl drastisch is veranderd. Ik eet ultra gezond, leef technologie-vrij, enzovoort. Toen ik uit mijn kot werd gelokt door mijn “sluwe” nonkel werd ik uit mijn grootmoeders huis gezet. Ik kreeg een collocatie cadeau.

Ik vloog in shock. Ik kon het amper vatten. Ik trainde hard. Maar nu dachten ze opeens dat ik manische gedachten had. Ik mocht er 30 dagen zitten in gedwongen opname. Gewoon omdat ik niet vrijwillig mee wou, ik ben niet zot, zei ik.

Sommige politieagenten zijn ware klootzakken. Ze lachten ermee toen ik daar in angst me zat op te vrolijken met wat vals gezang in de verhoorkamer, wachtend op de arts.

Op het eerste zicht mocht ik terug naar huis. Ik sprak normaal, en kwam normaal over, buiten die hyperventilatie… Maar blijkbaar stond ik onder het parket door mijn stomme fout van niet vrijwillig mee te gaan, door die stomme stempels van vroeger. Man, waarom altijd zo objectief kijken…

Ik werd voor de leeuwen gegooid. Maar ik kon men mannetje staan in angst, want ze kwamen al af met hun “dodelijke” medicatie-cocktails. Gelukkig ken ik mijn rechten, weigerde ik dat. Mijn medicatie was ‘nihil’. Ik zat er voor werk en een woonst te vinden. Ik moest nog 30 dagen extra vrijwillig blijven. Omdat ik dan pas in mijn gevonden woonst kon gaan intrekken.

In september 2015 werd ik dus “vrijgelaten van mijn vrijheid!” Ik wou schade vergoeding eisen. Maar in theorie had ik daar amper recht op, ben ik maar die ene jongen. Ik genoot van eindelijk mijn eigen stek te hebben. Echter kreeg ik nog een toestroom aan facturen, ervaarde ik hevige armoede. Toch kon ik budgetteren als geen ander, kon ik op de poef staan bij verscheidene bakkers, en had ik steun van verscheidene instanties.

Op oktober 2015 was het zover. Ik schreef me in voor kandidaat para. Ondertussen mocht ik nog op het OCMW belanden omdat ik zogezegd fraude pleegde bij de RVA. Ik had een z vergeten invullen, kreeg een boete voorgeschoteld.

Terwijl er zoveel heisa was omtrent mijn maatschappelijke status. Ben ik gewoon proberen op mijn plooien komen. Ik heb me overal ingeschreven in interim-bureau’s. Amper kreeg ik een job dankzij mijn laaggeschoolde cv.

Die droom waar ik voor vecht was mijn alles. Ik ga naar de para’s, laat me met rust maatschappij van mijn voeten.

In januari kwam ik met trots aan in het militair hospitaal toe. Ik was in de wolken. Voelde me er mentaal klaar voor. Maar fysiek nog niet. Kantje boortje… Maar ik wou een leven!

Meermaals ben ik mogen gaan heen en weer woppen naar de dienst ‘doo’. De selectie dienst voor de medische keuring. Op het eerste zicht ging alles vlot. Ik moest een keer terug keren omdat ik niet kon pissen in het potteke van de stress, haha. Anyways, ik was voor alles geslaagd. Opeens kreeg je het interview met de geneesheer. Ik wist al op mijn eigen dat dit mijn zogezegd ‘doodvonnis’ was.

Ja hoor, nu wouden ze mijn medisch dossier, extra psychologische testen, een gesprek met de psycholoog. Ik hield de moed in mijn schoenen. Ik kon maar proberen, dacht ik. Ik was eerlijk, te eerlijk…

Probleemjeugd, probleemkind, borderline, enzovoort. Wow! Nog iets? Ik was het beu op mijn verleden bekeken te worden. Ik ging in beroep, met een succes! Weet je met wat? Ik toonde mijn motivatie, mijn schema’s, enzovoort. Dat hield maar geen steek. Maar mijn boek… dat was de doorslag. Ik drukte het af in de VDAB, te frustratie van de VDAB zelf. Voor werk, zei ik…

Een boek, schema’s, en zoveel meer. Was dus mijn antwoord als zogezegde medische expertise. Ik mocht op commissie gaan. Eerst nog naar een andere psychiater die mijn profiel moest bekijken, bestuderen.

En man, de eerste 10 minuten heb ik met handen en voeten moeten uitleggen dat ik niet zot ben, dat ik het kan worden, dat ik het wil worden. Mijn leven is gecompliceerd, ingewikkeld, hallucinant. Kijk aub niet op mijn verleden…

Na een conversatie van wel bijna een uur ging ik met trots de deur uit. Stempels zijn maar stempels, iedereen heeft wel een mankement, klonk het.

Ik kan het zeker worden. Maar mijn toen huidige situatie kon je beschrijven als borderline. Ondanks ik fit en gezond was…

In de commissie vloog ik in tranen, ik geraakte niet meer uit mijn woorden. Ze zeiden letterlijk ” rust nu maar uit, kom over 2 jaar terug, en we zullen wel zien…”

Ik was opgelucht dat ik een beetje succes had. Dat ik het nog kon worden…Dat ik mijn gecompliceerd leven kon uitleggen…

Terug in het burgerlijk leven. Ik kreeg een p5 in de bus. Wat betekend dat ik niet geschikt ben voor defensie. Ach, dat is maar de administratie. Ik zal tonen wat ik in mijn mars heb!

Tussen de armoede door bleef ik trainen. Ook heb ik wel 6 keer een nieuwe cv zitten uitwerken, ontelbare motivatiebrieven geschreven. En toch hield het niks uit. Ik begreep er niks van, ging hulp gaan zoeken bij een traject-begeleider.

” Maar je staat op niet toeleidbaar”, klonk het. Wow, dat ook nog. Tjezus, ik crashte op mijn 17. Maar dat dit 5 jaar later nog altijd van kracht was? Onbegrijpelijk!

In nog geen 2 conversaties, consultaties, toonde ik wel niet wat ik in mijn mars heb, veegde ik die stempels weg. Mijn zoektocht naar werk was een feit. Ik heb nu maar liefst al 600 cv’s x2 afgedrukt, tal van motivatiebrieven geschreven, heb wel 300 euro gespendeerd aan deze investering. Ik hield een sollicitatie-marathon in. Ik heb werkelijk in bijna heel Gent mijn cv binnengestoken.

Velen apprecieerden het, maar dat was het dan ook. Ik kreeg een proefdag bij “De Witte Leeuw” op de graslei. Ik gebaarde me van de domme om die job te kunnen behouden. Want ja, ik ben rebels…

Echter was ik zo een onhandige harry dat ik na een dag beter weg was volgens de uitbater. Het personeel zelf zag potentie in mij. Ik ben een fast-learner, ben leergierig, heb ontzettend veel wilskracht en discipline, een mentale kracht als geen ander. Ben ultra sociaal geworden…

Zo ben ik meermaals in hetzelfde schuitje beland. Onbegrijpelijk. Ik heb tal van kracht, conditie en zoveel meer. Ik zit vol van capiciteiten en geheimen. Kijk positief in het leven. Denk vooruit, niet achteruit.

Ondertussen dacht ik maar aan uitweg. Sport is mijn leven! Dacht ik. Alweer zei ik een ‘big fuck you’ naar de maatschappij toe. Begon ik weer te trainen. Nee, ik begon mij aan te passen. Ik kom wel met de juiste oplossing, alles op zijn tijd. Ik zat met de handen in het haar…

Wel, de aanhouder wint. September 2016 begon ik met niet 1 maar met 5 opleidingen tegelijkertijd. Ik zeg het u, ik ben mentaal sterk, een buitenbeentje in de maatschappij, maar ik weet wel degelijk waar ik mee bezig ben.

Als je al meer dan 60 keer met de dood wordt geconfronteerd wordt je een levensgenieter, creëer je wilskracht. Heb je mensenkennis en levenservaring, levenslessen op zak. Ik kan tot -4 graden tegen de kou. Het oudejaar heb ik gevierd in mijn bed. Nee, ik vier gewoon niet meer. Ik ben met 1001 doelen bezig. Ik kom extreem over want ik zit altijd in mijn tank-top.

“Je bent zot, ik wens je een paar vijzen toe voor je nieuwe jaar, volg ook eens een gezondheidscursus, ken je dat?” Hoor je van de ene politie agente zeggen die me tegenkwam aan de Winterse feesten waar ik altijd passeer, omdat ik daar woon! Plezant is anders… Maar ik slik het op. Gelukkig krijg ik ook vele complimenten van dat ik het ver ga schoppen.

In bare omstandigheden heb ik van mezelf een talent gemaakt. Oefening baart kunst. Alles draait om gewenning, wilskracht, regelmaat en discipline. Tussendoor vloog mijn moeder nog eens het coma in, mocht ik mijn oma dagelijks gaan bezoeken in het hospitaal. Nu doet gelukkig familie hulp dat.

Pff, ik zeg het u. Het is hallucinant. Niemand kent mij, op de 100den kennissen na. Ik word veroordeeld, beoordeeld het eerste zicht. Dat is fout. Want het innerlijke zie je niet op 123.

Je moet tijd doorbrengen met de mens voor hun echt te leren kennen. Door mijn zo drukke leven heb ik amper tijd, zelfs amper tijd voor mijn zus. Ik zit of zat dan misschien in de armoede. Ik heb zojuist 400 euro teruggetrokken van facturen. Want mijn levensstijl is hallucinant, tegelijkertijd bewonderenswaardig, al zeg ik het zelf, ik wil niet het ego boven halen.

Weet je wat ik ermee gedaan heb? Ik heb mijn zus en haar vriend een reis naar Europa geschonken, omdat ik amper haar ontspanning kan geven, haar amper kan zien. Dacht ik dus via deze weg haar gelukkig te maken. Mijn oma heb ik een doos merci’s gegeven, een grote. Mijn moeder een knuffel. Het is niks voor volwassenen. Maar ik ken mijn moeder. Ze heeft veel geleden, is helaas psychologisch ziek. Maar zoals ik al zei: het is en blijft mijn moeder. Daarboven op kreeg ze nog 1 kg koeken van ‘delacre’

Weet je wat er nog op mijn rekening staat? 10 euro! 10 ‘fucking’ euro! En ik moet nog 28 dagen overleven. Ik krijg nog 300 euro terug. En dat is meer dan genoeg. Ik ben niet materialistisch, ondanks het zo leek. Want ik heb veel geëxperimenteerd met technologie. Ik ben een “gadgetman”, een “techneut”, volgens velen… Maar schijn bedriegt. Als je jezelf van iets wilt restricteren moet je weten waar je aan begint. Ik moest dus elke apparaat meermaals kopen, uittesten, verkopen. Want voor mij is het nu ‘vergif’ geworden. Ik weet waar ik sta, zal nog velen inspireren en bijleren.

Fuck, al die grote woorden… Ik vecht voor een droom. Ik zal defensie aantonen wat ik in mijn mars heb, ze aantonen dat het verkeerd was op mijn verleden te kijken. Want je hebt zichtbare en onzichtbare vooruitgang.

Het een is wat de maatschappij wilt, het op zwart wit wilt zien. Het ander is talent, inzet en zoveel meer. Ik zei altijd: geloof in jezelf, laat je nooit beïnvloeden. En je komt ver, heel ver. Dat afzien loont, dat succes niet op je schoot komt geworpen, dat goud je op de verkeerde weg zet, een glimlach en steun pas goud waard is. Tijd geen geld kost, eerder gewoonweg tijd zelf. Dat tijd gemiste kansen kost. Ik kan zo blijven opsommen.

Ik ben dus die ene jongen die een paar vijzen kwijt is omdat hij extreem leeft, anders dan de rest… Terwijl hij eigenlijk gewoon vecht voor iets wat velen niet begrijpen.

Velen zeggen dat ze “busy lives” hebben. Wel, ik push me zover dat ik meermaals in blackout geraak, niet meer uit mijn woorden geraak, zelfs duizelig op straat loopt van de vermoeidheid, afziet. Ook door dat ik continue evolueer. Zowel in mijn fysiek als in mijn portfolio. Weet je, ik hou van mijn lichaam. Mijn lichaam, is mijn trofee. 1000 sit-ups kunnen verrichten is opschepperij. Totdat je beseft wat 1000 sit-ups zijn.

Ik creëer tijd. Ondanks zovele tegenslagen heb ik iets in petto. Namelijk een website. Het begin van mijn succes en erkenning. Anonimiteit zal verdwijnen, populariteit zal opkomen. ” Lady’s and Gents”. Ik ben “michael gent city” AKA de controversiële naam: DE RAMBO VAN GENT.

Ik doe gewoon en mekker niet. Ik mat me af, en blijf veel tijd nemen voor mezelf, ben disciplinair, weet wat het leven is. Ik verricht 100 uur per week aan werk. In dit geval op dit moment aan studies, sport, huishouden en zoveel meer.

In mijn site heb ik 250 uur werk gepompt. In mijn boek al maar liefst 3000 uur. Terwijl het belangen nog niet af is. Wie is er nu de zot? Hallucinant, maar toch doe ik het op een of andere manier.

Ik leef gelukkig als ik kan eten, warmte voel, onderdak heb, seks heb, sociaal contact heb, mijn doelen bereik of nastreef, kan blijven bewegen. Niet van op restaurant, cafe of naar de cinema te gaan. Ook niet van op reis te gaan. Ondanks ik het wel eens zou willen kunnen doen. Ik weet waar ik sta. Dat je nog veel van me zult horen. Ik ben wie ik ben, ik doe niks voor de show, ik doe het voor mijn lot en toekomst…

Met maar liefst 3 tot 5 boeken, een website, tal van opleidingen, zal ik met de ‘proppen’ afkomen. Eveneens zal ik ooit uitblinken in mijn sport. Mijn studies gaan nu voor. Het is een rustig jaar op vlak van trainen.

Ik ga meer loopwedstrijden beginnen lopen, omdat ik volgens mijn berekeningen eindelijk in februari 2017 weer ga kunnen sparen en ademen. Ik zat in een sociaal isolement door de armoede, maar dat liet ik nooit blijken. Op een dag blink ik uit. Ik durf te wedden dat ik mezelf zover kan pushen om opeens op de olympische spelen te belanden.

De toekomst is breed en mysterieus. Ik weet niet wat ze teweeg brengt, maar ik weet dat ze gaat komen…

NEVER GIVE UP!