DE FAMILIALE MINDFUCK

DEZE MEMOIRE KAN JE BELUISTEREN, KLIK HIER.

De puzzel is rond. De ‘missing link’ heb ik zojuist mogen ondernemen. Mijn zus dacht dat ik het al wist. Wel, totaal niet. Nu heb ik een helderde kijk hoe de ‘fuck’ ik zo positief door het leven ga en sta, die collocatie angsten enzovoorts… Er is meer aan de hand, meer gebeurd. Meer dingen die ik nooit wist. Eveneens een klacht die ingediend werd tegen mij…

Goed waar start ik? Goh, man. Ten eerste ben in ‘trance’ van muziek terwijl ik dit schrijf.

Laten we starten met mijn moeder. Er is info boven water gekomen die ik eigenlijk al lang moest weten. Ik heb haar geaccepteerd. Maar met deze info was dat misschien wel een stuk vroeger…

In de tijd van de jaren 50 was de man de baas. Mijn moeder werd zowel fysiek als psychologisch mishandeld door mijn opa. Mijn opa die op mijn 6 jarige leeftijd stierf. Ze werd bij de keel gegrepen, geslaan, enz. Kortom, ze leefde in een wereld van angsten. Mijn moeder werd zot door die mishandeling. Zot is een groot woord, maar dat effe ter zijde.

Ze was dus angstig en wou vluchten. Mijn nonkel die me niet kan uitstaan had toen der tijd wat klappen opgevangen voor haar. Ook moeide mijn oma zich er ooit eens mee. Ondanks dat voelde ze zich daar niet meer veilig( mijn moeder). Ze liep weg uit huis. Op haar 16 jarige leeftijd stond ze al op haar eigen benen. Ze verzweeg alles. En in tijden van toen bestond er niet zoiets als het gaan uiten op ‘Rode neuzendag'( hoewel ik die dag maar corrupt vind, maar dat weer effe ter zijde. Want ze kunnen uiten, maar daarna worden ze gestimuleerd in de forensische zorg te gaan). Goed, ook bestond er dus ook niets zoals camera’s en grootse schandalen. De komst van ‘online’ te leven is dus op dat vlak toch wel aangenamer. Maar soit, we spreken hier over de jaren 50.

Zij was dus machteloos, alles was voor de doofpot, ze begon dus een nieuw leven te leiden. Maar had natuurlijk nog niks verwerkt. Hier op dit punt is dus fout 1 gekomen…

Want op dat moment had ze men vader leren kennen, haar vertrouwenspersoon. Die wist van heel de affaire, zorgde voor haar. Bracht haar weer hoop in het leven. Ze waren getrouwd en hadden mijn zus op de wereld gezet!

Echter was mijn pa zijn vriend ook in verkering met mijn moeder. Ze wisten dus niet van wie het kind was. 2 dagen voor de geboorte van mijn zus stierf die ene vriend. Nu was het al zeker een catastrofe…

Mijn pa zweerde plechtig trouw dat dat kind van hem was. Ookal was er geen DNA-test gedaan. Dat was dus die ene mindfuck die ik op 12 jarige leeftijd mocht te weten komen. Echter weet mijn zus dus niet wie haar vader is. Soit, ik ga verder…

Mijn pa wou perse een jongen. De dokters verboden mijn moeder een 2de kind te maken. Dat zou ze niet aankunnen. Mijn pa zette mijn moeder onderdruk( uit liefde?). Ik werd dus geboren. Ondertussen deed mijn pa het met de buur, dit jaren. Mijn ma haar vertrouwen stortte in.

15 jaar na getrouwd te zijn had mijn pa er genoeg van. Wat zijn recht is. Maar hij zei tegen mijn moeder dat die kinderen niet van hem zijn. Dat hij er niets mee te maken moet mee hebben. Dat was dus de genadeklap…

Mijn moeder was dus nu gebroken. Mijn nonkel, de broer van mijn moeder, kon mijn pa niet af. Want ze was al zo instabiel. Tja, mijn pa was verblind door de liefde. Je kan niet een ander continue psychologisch bijstaan. Dus ik versta hem aan de ene kant. Aan de andere kant was mijn ma nu de zogezegde zot.

Dat verklaart veel. Kijk bijvoorbeeld bij mij naar xxx vanuit hoofdstuk 6. Ik noemde haar ook zot. Maar, zie. Misschien heb ik haar ook een genadeklap gegeven. Het is onmogelijk zo iemand onder je hoede te nemen.

Pff, ‘whatever’. Blijkbaar heb ik via via vernomen dat haar nieuwe (zoveelste) vriend zelfmoord wou plegen, haar zot verklaarde..

Zo, zie je maar. Relaties zijn nu eenmaal gouw gemaakt en kapot gemaakt. ‘That’s life.’

Mijn moeder ging van opname naar opname. Van de ene tegenslag naar de andere tegenslag. Het is gewoon tragisch. Ik zei altijd dat ik niet wil eindigen als mijn moeder. Maar nu weet ik tenminste de ‘missing link’

Echter is dit nog niet alles….Mijn moeder werd gesteund door mijn nonkel. Mijn nonkel kon me niet af, zag mijn vader in mijn gezicht. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik in een observatie-centrum belandde. Hij diende klacht in, hij dacht dit en dat. Maar zowizo kunnen we ook niet meer goedpraten met wat hij deed. Want ik steunde op een bepaald moment mijn moeder, en hij niet meer.

Echter heeft hij trauma’s, mijn vader ook. En mijn vader was vroeger ook mishandeld. Maar daar weten we het fijne niet van. Soit, dat was dan ook de troef waarom hij mijn moeder begreep. Maar ja, de relatie ging nu eenmaal fout. Mijn nonkel kan mijn vader en mij niet af. Mijn zus kent haar eigen vader niet, en ga zo maar voort.

Het wordt hier een soep. Maar ik ga door. Mijn vader klemde hem dus vast in mij. Maar wij waren uiteindelijk ook vervreemd. En ik weet dus nu ook de reden. Mijn leven was niet makkelijk en het zijne al evenmin. Dat nog eens gecombineerd met altijd herenigd te zijn met mijn moeder en nonkel, was geen makkelijke opgave. Want, ja. Ik stond als kind aan beide kanten. Ik wist nog van niks. Mijn vader deed goed, dat zeg ik u.

Ik was ook in fout. Dat ‘gamen’, mijn vluchtweg. Verdomme, ik had beter moeten weten. Ondanks ik mijn school wel goed deed besteedde ik er teveel tijd aan. Maar, ja. Dat was dan mijn zorgeloosheid moment…

Later begon ik te beseffen dat muziek en sport dat bij mij eerder is. Ik verliet al die technologie, begon het verhaal te snappen, te verwerken, en nu zit ik hier achter mijn pen. In het nog voorlopige laatste deel van mijn boek.( toen had ik deel 3 voor ogen)

Best wel ‘fucked’. Want ik trigger mijn nonkel naar mijn pa. Mijn pa trigger ik dan weer naar het verleden met mijn moeder met hem. Damn, best ‘fucked up’ situatie. Het is dus dom dat ik vroeg mijn vader terug te zien. Want dat is niet goed voor hem. Tenzij ik hem nog een keer trauma’s kan doen opwekken. Maar dan tegelijkertijd ook kan helen. Door te zeggen van dat hij niet in fout is, dat niemand dat was. Maar dat er wel fouten gebeurden tussen ons tijdens die periode, van beide kanten. Soit, ondanks die fouten wil ik nog altijd aantonen dat ik hem graag zie. Alleen mag ik me er niet in hechten, hem niet teveel credit geven. Tja, eigenlijk is dat gekkenwerk. Want op een dag val ik hem lastig met trauma’s. Mijn zus is dan weer een druppel te ver.

Moet ik een DNA-test doen, samen met mijn zus? Ik en mijn zus blijven altijd eeuwig broer en zus. Daarbij, we lijken echt wel op elkaar. DNA-test of niet, het zal geen verschil maken. Ik en mijn zus zijn van klein’s af aan mekaar gegroeid. En mijn zus blijft eeuwig trouw aan mijn moeder en oma. Wat alweer een probleem voor mijn vader zou zijn.

Conclusie: Ik leef ouderloos, heb een zus. Mijn moeder zal nooit meer veranderen. Alleen mijn openheid is nu wel veranderd naar haar toe. Dat mens heeft verdomme veel meegemaakt, mijn nonkel moet het niet meer goedpraten met mij. En mijn vader. Wel, mijn deur staat altijd open…

Hieruit leer ik dat het leven om keuzes draait. De maatschappij zich snel kan omkeren naar jou toe. Dat relaties voor mij beter geen opties zijn… Ja, ik ben mentaal sterk. Nu nog hoogbegaafdheid, en het is compleet, haha. Ja, ik ben bij mensa geweest. Over 6 weken heb ik resultaat. En nee, het zal geen hoogbegaafdheid zijn. Ik wou gewoon van dat stigma af van die ene zwakbegaafdheid op mijn medisch dossier…

Ik probeer dus zoveel mogelijk te leren uit mijn fouten, dingen recht te zetten en op te bouwen. Want nogmaals, de droom waar ik voor vecht bestaat echt!

NEVER GIVE UP!