TRAINING 23 MAART 2016

Gisteren was ik aangeslagen van de aanslagen, mijn been helaas ook. Al mankend ben ik 3 km zitten stappen richting de kinesist. Al gouw bleek dat mijn ene gewricht dus zwaar overbelast was. Na een klinische massage en bijna een been die bijna in mijn kinesist haar gezicht vloog, ben ik dus uiteindelijk wat kunnen bekomen. Ik mocht niet meer lopen, en alles was klinisch beplakt met een zwarte plakband. In het terugkeren was ik al helemaal down. 6 freaking km….

Uiteindelijk begon mijn been dus te rusten en kon ik het amper gebruiken in de ochtend. Het deed massa zeer om er op te stappen. Allee, ja. De druk en stijfheid was geen lacher. Ik wist niet wat te doen, dus ben ik maar heel de dag op mijn bed gaan liggen met de gordijnen dicht. Ik heb nog gouw wat spaghetti opgewarmd, maar dat was het dan ook…

om 19 uur lag ik dus compleet in mijn bed. Niet gewassen, niet buiten geweest en weeral slapen? Tja, soms moet je rust in extreme nemen, zekers? Echter ben ik om 21 uur weer opgestaan. Ik heb een goede 10 minuten staan drukken en zelfs slijm zitten uit kotsen. Nogmaals, zoveel trainen is niet gezond, maar wel verantwoord. Dat zorgde dus voor weer wat ademruimte. Blijkbaar had ik teveel spaghetti binnen om niet verder in details te moeten gaan…

Mijn been was opeens al beter. Dus ben ik maar richting de fitness gegaan. Afzien of niet, we gaan gewoon! Ooit wordt ik het wel gewoon, nu dus gewoon niet mekkeren maar doen voor het te gaan wennen…

• Optrekken was: 15,8,8,8,7,6( 3 min rust per reeks)
• 2 min pauze
• stretch
• 5 min pauze
• SIT-UPS: De eerste 100 gingen nog , de 150 was al wat zweten, de 200 gaf me wilskracht voor meer, de 250 leek alsof ik nog maar net begon, de 250 tot 400 was opeens makkelijk, de 450-500 was zwoegen, de 560 was weer alles op wilskracht zetten. De 560 is dus weer gelukt in een run!

Helaas ging de fitness al sluiten over een 15 tal minuten. Dus pompte ik maar een keer. 27 keren, dat pompen lijkt maar traag op gang te gaan. Maar in realiteit kan de 40 dichter bij liggen dan te hebben gedacht. Mijn lichaam went gewoon. En daarbij, dat is ook altijd de laatste oefening. Morgen dus eens bij de kinesist daar een grondige training op geven. Dankzij haar blijf ik gewoon pushen en niet opgeven. Zo een beetje aanmoediging en drill tegelijk works like a charm…

Zo, daarna zat ik weer vol met energie. Zo vol dus dat ik het maar niet kon laten nog dit bericht te schrijven in de nacht, mijn kot te kuisen en de afwas te doen. Ik voel een overgang komen in mijn vordering naar stabiliteit. Alleen lijkt het dat ik vastgeketend zit. Dat ik er dus moet om vechten om die ene opening naar een begin te creëren. Vroeg of laat ga ik werken! En heb ik dus die geruststelling. Ik ben het beu op stempels en verleden bekeken te worden. Wacht maar af, ooit breek ik uit tot een talent.

Laat hun maar zeggen, het enige wat me blijft irriteren is dat ze op die ene collocatie-brief van vroeger me zwakbegaafd noemden. Dit zonder enige vorm van test en me amper te spreken. Dat dsiv systeem is zo corrupt als wat. Ironisch genoeg haal ik op iq-tests altijd de aanbeveling een universitaire opleiding te starten…

Kijk, ik weet in godsnaam niet waarom ik nu weer hierover begin. Maar het ergert mij dus wel degelijk dat de maatschappij zo ineen zit. Nieuweet ben ik hoogbegaafd, er zijn veel te weinig studies gedaan naar het kunnen zien van een begaafdheid. Vandaag kwam ik een artikel op HLN tegen, vandaar dus die ene trigger die me dat deed denken. Want gek genoeg voldoe ik aan alle symptomen van een begaafdheid. Anyways, begaafd of niet. Mijn training is een serieus iets en geen kattenpis, mijn verleden kan niet gewist worden, mijn iq is hoog genoeg ondanks die ene werkloze te zijn zonder diploma.

Laat je nooit beïnvloeden en geloof in jezelf. Dat zeg ik, ja! Eens ik stabiel zit kan ik die gloof van geen diploma en verleden dichten door aan te tonen wie ik ben. Want gek genoeg wil de maatschappij enkel de capaciteiten en feiten. Helaas niet de motivatie en talenten. Alles draait om een stom papierke die u opeens de echte zogezegde ik tonen voor de arbeidsmarkt.

Onlangs nog een schoon voorbeeld gezien: Een stripteuse die altijd was gekenmerkt op haar verleden en niet op haar capaciteiten. En toch is ze de eerste vrouw geworden in een rechtbank, het hoofd ervan, weliswaar! Ik wil dus benadrukken dat de maatschappij zich bindstaart op stempels en bewijzen, terwijl er dus veel meer in het zichtveld staat. Op mijn 25 jarige leeftijd zal ik dus eens defensie aantonen wie die ene ongeschoolde werkloze jongen met een hard verleden was. Ik had beter gezwegen, ik was helaas open en eerlijk.

Helaas kan ik die fout niet meer rechttrekken. Toch wel grappig dat eerlijkheid een negatieve eigenschap is voor een werkgever. Zo zie je maar dat je gewoon de maatschappij vals moet accepteren. Ik laat me nooit beïnvloeden en blijf in mezelf geloven. Als zij het vuil spelen, zal ik het ook maar vuil spelen! Wie het laatst lacht lacht het best!

Daarnaast blijven we dus ons pushen! And i don’t give a single fuck wat anderen denken of bevelen van mij. Egoïsme is dan mijn zogezegde negatieve eigenschap voor de maatschappij, maar mijn positieve eigenschap voor me verder te doen gaan dan wat ooit bereikt is, als je natuurlijk niet opgeeft en bereid ben ervoor te vechten, dat is mijn grote troef.

Zo, morgen hopelijk weer heerlijk gaan lopen. Eerst de analyse van de kinesist. Volgende keer zal de trainingslog wel weer kort en bondig zijn. Nou, ja. Ik weet het niet. Want ik heb van mezelf ondervonden dat ik zeer wisselmatig reageer, dat controverse kan uitlokken.

Vandaar dus nu toch weer die iPad in handen. Eens gebeten van de appel, altijd gebeten? Ik blijf met zelfdiscipline zitten, maar me 100% restricteren van dag op dag bestaat gewoonweg niet. Ik wijk dus af en toe af, maar blijf wel met de main-goal in gedachten!

NEVER GIVE UP!