MY SPECIAL GIFT

Even iets anders….

Ik wil het vandaag eens hebben over mijn gave. Een gave die officieel niet bestaat. Maar die ik wel zo goed als kan bevestigen dat het bestaat. Helaas enkel voor mezelf. Want zolang er geen officieuze uitspraken zijn gedaan ben ik niets meer dan een mens met wat rare trekken voor de maatschappij. Wel, het klinkt misschien cru maar ik zal je toch eens meenemen naar dat brein van mij….

Mijn gave is dus een fotografisch geheugen. Dit betekend letterlijk dingen onthouden aan de hand van visuele herinneringen. Hoe ik dit ontwikkeld hebt blijft me een vraag. Ik kan alleen maar bevestigen dat ik het wel degelijk heb. Mijn boek dat ik begon te schrijven is bijvoorbeeld een biografie over mijn leven. Ik begon er mee rond mijn 19 jaar. Door trauma’s zakte ik ineen van de emotie en begon ik dit dus te gebruiken als verwerkingsmiddel. Voor mijn gehele verwerking moest ik dus terug graven naar mijn verleden. Ik meen het oprecht. Ik kan alles herinneren vanuit mijn leven tot mijn 3 jarige leeftijd. Waarom mijn 3 jarige leeftijd? Ik weet het begod niet. Maar nu ik er gewoon aan denk weet ik waar ik stond en wat ik deed. Omdat dit mijn verste herinnering is zit deze dus wat vaag en wazig in het geheugen. Echter kan ik verder gaan dan gewoon herinneringen terug halen. Ik kan aan elke herinnering een zogezegde bijhorende foto toepassen. Alsof je het een thumbnail of cover kunt noemen van YouTube of een dvd. Eens ik dus aan die foto ben. Kan ik dus nog verder gaan. Ik kan zelfs de audio nog herinneren maar dat is gewoonweg freaky. Hoe ik dat doe? Ik moet me gewoon fixeren op die ene gedachte. Nu lijkt het dat mijn hersenen een herinnering aan het bufferen zijn. Eens alles gebufferd is kan ik me letterlijk van de wereld zetten. Dan speel ik letterlijk een film af in mijn gedachten. Dat vergt veel energie. En soms zelfs eens afzonderlijke plek. Want als ik afgeleid ben springt die gedachte weer weg. Als ik dus in droom-modus bevind kan ik echt elk detail van die dag terug zien. Als ik echt elk detail wil dan kan het dus letterlijk 20 minuten duren dat ik alles terug heb opgehaald. Soms heb ik zelfs momenten dat gedachten andere gedachten kunnen triggeren. Dingen die bijvoorbeeld zover zaten die opeens boven water komen. Vandaag heb ik bijvoorbeeld maar liefst 3 teksten geschreven voor mijn volgend boek. Namelijk de foute move, de juiste move en de verlichte black-out. En keer op keer kon ik dus echt alles uitschrijven wat er gezegd was. En dat op de gehele structuur van de tijd die eraan hing. Soms denk ik dat iedereen dat heeft. Dat iedereen toch zich de dingen herinnerd? Maar in realiteit is dit dus blijkbaar andere koek. Ik denk soms werkelijk dat iedereen al die momenten kan schrijven. Gewoon omdat het bij mij zo normaal en naturel aanvoelt. Kijk ik naar een foto in een album dan kan ik daar alles weer over vertellen, maar het vergt immens veel moeite. Wat minder moeite of energie vergt is mijn zogezegde flashback-modus. Ik noem dit zo omdat ik letterlijk rondom mij kan kijken en overal een flashback kan triggeren als mijn geheugen dat herkent. Laat me het anders uitleggen. Je hebt de foto-modus en camera-modus bij een moderne camera of in eender welke app. Wel, ik heb mijn gewoon dagdagelijkse-modus, mijn-herinnerings modus , mijn-flashbackmodus en herkennings-modus ….

Dagdagelijks= standaard
Mijn herinnerings-modus= het gene hierboven omschreven
Mijn flashback-modus= is zich focussen op een object, locatie, de ruimte, etc. En letterlijk beelden kunnen zien. Geen waanbeelden wel te verstaan. Want in realiteit zie ik ze ook niet. Het is alsof mijn geheugen een kopie maakt van die plek. En me vervolgens ze voorschotelt met referentie punten. Echt overal waar ik naar kijk ontstaat er dus een flashback. En het gekke eraan is dat ik zelfs niet in die ruimte moet zitten. Ik kan het dus ook in mijn geheugen zelf nog eens triggeren door dan te denken waar ik een flashback kan triggeren. Het is echt zo raar en gecompliceerd dit uit te leggen. Maar het komt er dus op neer dat ik overal een foto kan plakken op die plaats. Kijk ik bijvoorbeeld nu naar de korenmarkt. Dan kan ik letterlijk alles uit mijn herinneringen halen waar en wanneer ik me daar bevond. Bekijk het dus als een filter of query. Ik kan dus echt blijven herinneringen zetten. Alsof het een virtuele tagged is in mijn hersenen ….

Dan heb ik dus nog de herkennings-modus: in deze modus kan ik me oriënteren aan de hand van visuele herinneringen. Kan ik herkenningspunten creëren door herinneringen. Kan ik dingen opslaan in mijn geheugen. Lees ik nu een boek of kijk ik iets. Ik kan alles alsof opnieuw lezen in mijn geheugen. Daarom dat ik vroeger amper leerde. Ik zelf was een rebels kind. Op een geheven moment liet ik mijn studies verwaarlozen. Ik leerde nooit, dus mijn examens mochten er ook aan geloven. En zo belandde ik dus in het BSO. Ik voelde me veel te slim voor die richting. Maar toen ik rebels was had ik geen baat aan school. Pas als ik mijn school opnieuw startte op mijn 19 jarige leeftijd in het BSO begon het een beetje tegen te steken dat ik me zo liet verwaarlozen ondanks er zoveel meer achter zit. Maar dat heb je dan ook uitgebreid in het eerste deel van dit boek gelezen.

In realiteit leerde ik dus amper. Maar een ding weet ik nog zeer goed. Als ik leerde waren het altijd 10 nen. En dat is echt geen zever. Ik haalde amper 10 nen omdat ik dus amper leerde. Het fotografisch geheugen heeft me op zich toch al gered op school. Want toen ik bijvoorbeeld een spreekbeurt had over een krantenartikel kon ik verbazing wekkend genoeg heel dat artikel uitleggen voor de klas. Ik herinner het me nog zo goed. Het was februari 2014. In de pav les zat ik te panikeren dat ik niet geleerd had voor een spreekbeurt. Ik kreeg nog gouw krantenartikels in mijn handen geduwd van mede klasgenoten. Ondertussen waren er klasgenoten al van voor aan het spreken voor de gehele klas. Ik zat ondertussen 3 artikels te lezen. Ik haalde gewoon de belangrijkste elementen eruit zodat ik het gehele verhaal kon voorbrengen. Gek genoeg was de leerkracht onder de indruk van mijn spreekbeurt. “Kijk zie, dat is nu eens een spreekbeurt, goed gedaan, Michael!” Ik stond sprakeloos en dacht in mijn eigen “wtf, ik heb die artikels nog maar net in handen gehad en heb hier effe een 8’5 gescoord.” Dan tijdens de examens kan ik bijvoorbeeld al het geleerde herinneren. Ik leerde eigenlijk nooit. Ik las gewoon mijn boeken tot de frustratie van mijn begeleiding uit mijn tehuis. Die wouden dat ik het opschrijf. Ik had nogal rare leer-methodes. Maar dat kwam dan ook door mijn fotografisch geheugen. Voor mij was het allemaal zo normaal. Dus kon ik bijna letterlijk mijn studieboeken inkijken en die ene pagina herinneren in mijn geheugen.

Er zijn echter ook dingen die ik niet goed kan onthouden. Zo ben ik blijkbaar slecht in namen en datums te onthouden. Ik heb het dan wel over exacte datums wel te verstaan. Ofwel dus datums vanuit mijn herinneringen op de exacte dag of datums die je moet leren vanuit een cursus geschiedenis. Waar ik dan wel weer bijvoorbeeld zeer goed in ben, is teksten kunnen onthouden. Geloof het of niet, maar als ik een deel van mijn tekst lees en de rest is blanco. Dan zal mijn geheugen dat weer kunnen aanvullen. Dit is dus de gave die ik heb.

Gek genoeg is die niet zo bijzonder. Want het kan ook nadelig spelen. Ik kan alle goede herinneringen voor me zien, maar eveneens ook alle slechte. Ik kan het niet meer ongedaan maken. Eens het vast is gelegd blijft het dus in mijn geheugen dwalen. Ik heb dus een enorme backlog mee te slepen. En soms is het dus echt een chaos in mijn hoofd. Vandaar dat ik alles er soms uitschrijf. Ookal is het niet relevant. Het is een uitlaatklep. Ik kan denken tot het ongekende. Ik kan me werkelijk slapeloos krijgen door te blijven piekeren. De pieker-modus noem ik het wel eens. Mind fullness is het antwoord volgens mijn kinesist. Maar na nader inzicht heeft het niks te maken met mijn gedachtegang op orde te zetten. Ik heb die onder controle. Alleen blijft die dus vullen en vullen dat ik die op een bepaald moment uitschrijf. Is het daarom dat Ik zoveel schrijf? Man, ik weet het echt niet. Het enige wat ik dus weet. Is dat ik het fotografisch geheugen heb. Dat ik veel heb meegemaakt, en dat schrijven een remedie is. Hoewel al deze dingen al lang verwerkt zijn blijf ik dus schrijven. Gek genoeg heb ik me ooit laten doordringen dat ik mijn gevoelens op papier moet zetten. Want als ik dat niet doe ontploft mijn hoofd zogezegd van al die herinneringen en dergelijke opslag die ik nergens kwijt kan. Het kan toch niet dat je kan blijven onthouden? Volgens mij moet er toch ergens een punt zijn dat mijn hersenen oude herinneringen beginnen te comprimeren. Maar helaas kan ik ze dus ook weer decomprimeren dankzij triggers van gedachten die met die ene gedachte een match had. Een herkenningspunt dus. Tja, het blijft toch een gek iets. Dat fotografisch geheugen …

NEVER GIVE UP