TEARS IN MY EYES- THE DREAM THAT I FOUGHT FOR.
MEMOIRE- 6 AUGUSTUS 2018: MAAK JE GEEN ILLUSIES…
Mijn gedachten flitsen door mijn hoofd. Ik moet even in ‘Time-out’. Alleen lukt het me amper. Ik kan me amper focussen, laat staan nuchter nadenken. De pijn is dragelijk. Maar na 3 jaar ‘knokken’ voelt het bitterzuur.
Dromen zijn verraderlijk. Maar als je hard genoeg je best doet, blijft geloven in jezelf, kom je er. In mijn geval moet ik toch die illusies van me afzetten. Ik ben 100%, net zoals iedereen. Wat kan er dan mislopen? Mijn conditie en kracht is er door “de trigger van mijn droom”. Mijn motivatie spatte er van af voor op die dag die droom waar te maken.
Alleen blijk ik niet de geschikte collega te zijn. Ik zou of mag dan nog zo hard gemotiveerd zijn, goed presteren…Ik ben niet uit het juiste hout gesneden…
Ik ril van dit te schrijven. Maar ik moet nu eenmaal realistisch schrijven. Gaan verdwijnen van de feiten heeft geen nut. Ook al had ik het ervoor over me nog te laten observeren voor het gewenste criteria te kunnen bewijzen…
Nee, ik mag mezelf geen illusies maken. Ik ben ver gekomen op vlak van conditie, enzovoort. Maar ik ga helaas er niet gaan in rollen, zoals gehoopt. Non-stop zat deze droom in mijn gedachten, die onverwachtse liefde. Non stop bleef ik gaan. Niks zal me tegenhouden. Ik zal afleren waar nodig, doen wat er van me gevraagd wordt waar nodig, me ontelbaar aanpassen.
Hoe graag ik het ook wil. Ik moet me erbij neerleggen. Dit is geen strijd meer. Want ik voel me voldaan alles uit de kast te hebben gehaald. Het was verre van gezond zo standvastig te houden. Wel, gelukkig wordt je op een dag wakker geschut. Bij de ene is dat op het lang verwachtte moment. In mijn geval is het dan weer op het moment van het lang verwachtend en verlossend antwoord…
Ik heb er zoveel voor gedaan, leefde ervoor. Maar een permanente ongeschiktheid wegens jeugdproblematiek kan je niet terug draaien. Het is waanzin dit tegendeel te bewijzen als je denkt dat ze het verkeerd hebben. Nee, ik ging te hard op in mijn droom. Moest mijn achtergrond anders geweest zijn was ik wellicht aangenomen.
Ik kan dit niet vatten om op basis van jeugdige achtergrond me af te keuren op het vlak van emotie. Ik sta verdomd sterk in mijn schoenen. Maar blijkbaar niet voor deze job als we kijken op het gehele plaatje.
Ik ben er dan misschien rotsvast van overtuigd dat ik druk aankan, woede kan laten bezinken. Mijn psychologisch profiel is nu eenmaal gekenmerkt aan het verleden.
Een verleden dat ik al lang heb geaccepteerd. Anders zou ik hier nu niet staan. Maar een verleden dat ik ook moet accepteren op vlak van stabiliteit. Want stabiel ben ik genoeg in mijn ogen, in zovele anderen hun ogen. En toch denkt die objectiviteit er dus anders over.
Het was een helse en leuke rit. Ik heb ‘geknokt’, afgezien, niet de eindbestemming bereikt. Wel de levensles dat ik me geen illusies moet maken dit oordeel te gaan bevechten. Het is waanzin. Ik leg me er gewoon bij neer.
Ik dank dan ook het rekruteringscentrum van Gent alles uit de kast te hebben gehaald voor mij. Ik kan amper vatten wat ik hier nu zit te schrijven. Het leven is nu eenmaal niet te voorspellen. Ik wil benadrukken aan zovele anderen die dromen hebben dat dit je niet moet afschrikken. Ik schrijf gewoon mijn laatste zucht uit. Verwerken zal wellicht nog lang duren. Maar jullie, die wel en gezond, zonder opvoedingsproblemen en jeugdproblematiek, iets willen behalen… Zij maar zeker dat je kans maakt je droom in te gaan…
Als ik een tip mag geven aan al mijn ‘na volgelingen’ op het vlak van deze droom.. Antwoord kort en krachtig op alle vragen, ontwijk niet, gebaar je van de domme, antwoord desnoods met ja of nee. Zij nooit te eerlijk. Want gek genoeg staat het gezegde ‘ eerlijkheid duurt het langst’ niet in het woordenboek van defensie.
Paracommando’s zullen me altijd blijven boeien, zullen me altijd nauw in het hart liggen. Jaloezie heb ik nooit gehad. Want ik gun het dan ook elke kandidaat. Het leven is nu eenmaal oneerlijk. Zij dus trots op die plek waar je nu staat waar vele anderen alleen maar van kunnen dromen…
Als je me nu wilt excuseren. Ik heb nog een leven te beleven. Alleen moet ik op een of andere manier een 3 jaar lange droom wissen uit mijn leven. Dat zal moeilijk tot bijna onmogelijk gaan. Wetende dat ik een fotografisch geheugen heb zal ik het eerder een plek moeten geven.
Ik ben nu gefrustreerd en in de war. Het is nu aan mij om de touwen in handen te nemen. “Kan je frans?”, klonk het nog aan de andere kant van de lijn…
Te lang mekkeren en stilstaan bij die verzuurde gedachte is inderdaad geen juiste oplossing. Maar nu direct zonder verwerking naar het vreemdelingenlegioen gaan lijkt me ook niet de juiste solutie.
Het is een bittere pil. “Maar waarom altijd makkelijk als het moeilijk kan?”, zei ik altijd tegen mezelf. Nu heeft het leven me inderdaad het bijzonder moeilijk gemaakt nu dat mijn droom hier letterlijk voor mijn ogen aan het wegbranden is. Maar een uitdaging heeft me altijd geboeid… Ik koos dan ook niet zomaar voor deze droom. Dit schrijven aan teksten is niet 3 jaar verspild. Mijn leven draait niet om een droom. Het was de gedachte die nu 3 jaar bleef hangen. Ik weet echt niet hoe ik mezelf nu moet gaan uitdagen. Want ik ben even ‘down’ van dit verzuurd nieuws.
Maar ik ga niet bij de pakken blijven zitten. Ik wil gewoon nu effe 2 dagen slapen. Om me vervolgens wakker te maken voor mijn volgend droom avontuur. Want ik heb het dan misschien niet gehaald, ik heb tenminste mezelf wel kunnen uitdagen.
Ik kan nu eenmaal niks voorspellen. Het lot zal zich zelf ooit wel uitdraaien. Alleen weet ik dat ik niet voor niks heb geschreven, dat mijn verhaal uniek is. Dat deze droom er een deel van uitmaakte. Droom of niet, we blijven gaan. Alleen kijk ik nu met lichte argwaan naar de toekomst. Aangezien ik zo begaan was met deze droom.
Ik zal blijven sporten, studeren, en weet ik nog niet wat. Maar nu weet ik het echt even niet. Ik ga het hierbij laten. Want ik moet nu stilaan opstaan van deze pen. Wegrennen is geen optie. Ik zal ermee leven. Ik zal blijven gaan en streven. Alleen weet ik echt nog niet wat mijn volgend avontuur zich zal meegeven. ‘Time-out’, dit is de laatste tekst. Het is geen test. Het is nu levensechte realiteit. De droom waar ik voor vecht bestaat echt, zei ik altijd. Wel, nu dopen we het om in “DE DROOM WAAR IK VOOR VOCHT”.
NEVER GIVE UP!
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
The reason why I kept these photos apart is because it were photos that were shot unexpected. I was not trained, or I was a guest on events. I don’t travel facebook. But i can tell you now that i was on a lot of different and many events this past year. These photos were send by others to me….. But these ‘different’ photos fit in with this text below.
NAWOORD 8 AUGUSTUS 2018
Na dit antwoord te gaan moeten accepteren keek ik wel degelijk uit naar een alternatief. Alleen was er geen. Want ik koos niet zomaar voor deze droom. Ik heb uitdaging en structuur nodig, was chaos en risico altijd al gewoon. Ik wou variëteit, een unieke job. Militaire tactiek heeft me altijd geboeid. Ik wou me tot het uiterste geven. Maar wegens criterium 513 mag ik nooit van mijn leven toetreden. Dit heeft niks met mijn kwaliteiten te maken. Eerder met een persoonlijkheidsstoornis die ik nooit van mijn leven zal wegkrijgen, een persoonlijkheidsstoornis die ik nooit zal begrijpen. Ik ben selectief sociaal, entertainend, ben meestal zelfstandig, sta open voor dialoog, vroeger geraakte ik echter snel over hit waardoor dit een probleem kan vormen voor missies. Ik kan mijn emoties maar al te goed onder controle houden. De sociale fobie daarentegen was al lang weg. Een onterechte collocatie waar de medicatie nihil was, was toen de enige oplossing om snel te handelen van een escalerende situatie vanuit thuis. Echter hebben ze me toegegeven dat ik daar verkeerd zat, maar dat het beter was dan op straat te staan. Het feit is dat mijn situatie ongewoon was, dat er te snel gehandeld was, dat een collocatie zelfs geen probleem vormt. Dankzij een forumlid heb ik dus criterium 513 kunnen achterhalen. Want ze zeiden me niks. Ondertussen toen ik afgekeurd was werd er me beloofd dat ik na 2 jaar terug mag komen mits te hebben gestudeerd of te hebben gewerkt. Ik had niks, een probleemjeugd, geen diploma, geen ouders bij de hand, ik stond er alleen voor. Dat weerhield mij niet om hard te gaan. Ik werd een motivatie bom, sport werd mijn leven en uitlaatklep, mijn droom werd mijn alles.
3 jaar lang heb ik gestudeerd, gewerkt hier en daar, heb ik boeken geschreven, waaronder 1 boek die defensie sprakeloos zette. Ondanks dit mocht ik ondervinden dat er een valse belofte werd gedaan. Moest ik me laten observeren om die persoonlijkheidsstoornis in tegendeel te kunnen bewijzen had ik dus bewijs. Maar zelfs die garantie had ik niet. Waardoor ik het waanzin vond om daadwerkelijk nog me te laten observeren in de hoop van het iets zou uithalen.
Ondertussen ben ik als sporter uitgegroeid, heb ik al 3 boeken op de teller. Mijn droom is dan niet gelukt. Ik ben er kapot van, maar een para is mentaal sterk, dus kijk ik ook naar nieuwe wegen. Het feit dat ik 3 jaar zo hard trainde, echt hard afgetraind ben, de modellenwereld zo ben tegen gekomen, een bevestiging van A trainers kreeg door een persoonlijk sportrapport, betekend dat het ook niet voor niks is geweest. Ik blijf hard trainen, het is mijn levensstijl geworden, ik doe het uit passie, laat me opvolgen indien nodig, omdat ik op den duur zelf al veel heb opgestoken van sport. Ik leun dus nog steeds op advies van andere sport medici, maar het merendeel doe ik op mezelf. Vroeger was het haast omgekeerd. Bij de kinesist ging ik vaak voor te leren, nu is dat minder en minder omdat ik al een geleerde ben. Ik ben leergierig maar neem soms teveel hooi op de vork. Tot 2x toe heb ik sportstudies moeten passen wegens tijdgebrek, of gebrek aan middelen. Mijn ict opleiding rondde ik bijvoorbeeld af zonder bezit van een eigen pc. Al jaren leef ik technologie vrij. Maar nu dat deze droom in het water is gevallen. Ik niet bij de pakken moet blijven zitten, zoek ik naar nieuwe wegen. Zo zal een eigen pc vroeg of laat op het programma staan voor bijvoorbeeld volwaardige YouTube clips met professionele software, mijn site te optimaliseren.
Het blijft tegen mijn wil zo te leven met pc’s en dergelijke. Maar het blijft ook tegen mijn wil deze verwaterde droom te moeten accepteren. Ik kan nog steeds niet begrijpen wat mijn persoonlijkheidsstoornis in de weg zou staan. Ja, het klopt dat ik geen katje ben om zonder handschoenen aan te pakken, maar het klopt ook dat ik me snel aanpas, gehoorzaam, en doe wat er van mij gevraagd wordt. Ik had een enorme drive voor deze droom, heb tal van biografieën gelezen, elke dag bleef ik me erin verdiepen, vooral trainde ik echt als geen ander. Dat is niet om op te scheppen. Want ik leefde er gewoon voor. Ik heb dan ook veel opgeofferd, veel restricties op mij gelegd. Dat werd op den duur zo normaal voor mij dat er geen weg meer terug is. Ik zal dus blijven sporten, maar waar moet ik nu deze uitdaging gaan zoeken?
Het vreemdelingenlegioen zat bijvoorbeeld in mijn optiek. Maar ik wou dienen voor mijn land. Tussen 100 nationaliteiten zitten, met een Franse toon in de voorgrond lag me niet. Moest ik bijvoorbeeld in de uk geraken zou Engels spreken me niet dwarsbomen. Maar na verder research leek het me zelfs ook ‘mission impossible’ om daar toe te treden. Je moet 5 jaar burger zijn van de uk, of 3 jaar dienen in de ‘Royal marines’ en dergelijke, of 10 jaar dienen indien je vanuit het buitenland komt om toe te treden tot Sas. De sas reserve die independent werkt plukt dan weer burgers uit. Maar dan moet je minimum 5 jaar gevestigd zijn in Engeland. Ik kan zo blijven gaan. Mijn drive voor deze droom was enorm. De capaciteiten, intelligentie, kennis, enzovoort was verbluffend. Maar er was weer een bariére waar ik weer op zou stuiten. Namelijk die persoonlijkheidsstoornis….
Terwijl ik overtuigd ben van mijn wilskracht en capaciteit, zal ik het nooit verleren dit weg te krijgen, omdat het nu eenmaal door trauma’s of probleemjeugd teweeg kwam. Ik heb dan ook massa’s veel meegemaakt. Ik ben er sterker van geworden, goed uitgekomen, velen anderen zouden grijpen naar drugs of alcohol. Maar logisch gewijs wil defensie geen compromissen. Dus zoeken ze niet enkel fitten en gemotiveerde gasten. Ook gasten die weinig tot niet veel hebben meegemaakt. Omdat de druk op een missie voor onverwachtse ‘hitte’ zou kunnen zorgen. Waardoor je een probleem vormt voor jezelf, voor de collega’s, defensie geld wegsmijt in opleiding, aangezien het duur is een para op te leiden voor de overheid. Want bij zo een geval zal er wellicht geen 2de kans bestaan. Ter bescherming van defensie en de persoon in kwestie.
Ookal ben ik overtuigd dat ik goed zou kunnen functioneren. Het is david versus goliath. Ik leefde zo hard voor deze droom. Een 3 jaren droom kan je niet zomaar van je afgooien, al zeker niet als je voor de andere 99% kop en schouders boven steekt voor de toegangsvoorwaarden voor kandidaat para te zijn tijdens een stage.
Ik vind het dan ook oneerlijk. Maar moet het nu eenmaal accepteren. Zoals ik al zei ga ik verder in mijn sport, eerder uit passie dan competitie. Mijn site weerspiegeld gewoon mijn motivatie en capaciteit. Ik sta dan misschien als een promo product in sommige categorieën, het is gewoonweg pure marketing en mijn uiterste vorm. Voor anderen te motiveren en te inspireren. Youtube zal ook maar gewoon video’s bevatten, uit passie, niet voor volgers. Want dat is ook de reden waarom de reacties uitstaan. Ik ken mezelf, heb geen reacties of bevestiging nodig, film gewoon af en toe mijn progressie. Mensen hebben op alles altijd kritiek of bewondering. Maar dat is het hem net. Ik doe alles voor mezelf. Ik weet niet waar deze site naartoe zal gaan. Alleen weet ik ten gronde van mijn hart dat mijn boeken mijn levenswerk zijn, de droom waar ik voor vocht mijn alles is. Dat de stikker persoonlijkheidsstoornis niet anders omschreven wel een deel van de waarheid bevat, maar totaal niet geplaatst is op eender wat. Door zo een stikker wordt je direct afgekeurd, en dat vind ik wettelijk fout. Om nog maar te zwijgen over het dsiv systeem. Er werd nooit onderzoek gedaan naar mij, op basis van dit ding op mijn medisch dossier werd het gewoon overhandigd aan betreffend persoon. Je staat machteloos over zoiets. Zoals ik al zei zal er iets van waarheid inzitten, maar het is te objectief naar mijn mening. Er bestaan geen bewijzen hoe iemand dit krijgt, enkel lichte bevestigingen zoals trauma’s of dergelijke. Maar dan nog. Ondanks mijn motivatie, zovele andere dingen dat ik heb gehaald blijf je dus aan die stikker hangen. Wat ik dus niet begreep. Na het te leren accepteren heb ik mezelf gewoon gezegd dat je daar niet moet mee leven. Kijk naar die sociale fobie. Vroeger had ik het, ze dachten dat ik nooit van mijn leven nog tussen de mens ging komen en praten. Nog geen 5 jaar later stond ik mijn leven op het spel te zetten voor anderen, nog geen 8 jaar later zat ik anderen te entertainen. Ik ben dus cru gezegd in mijn interpretatie niet uit het juiste hout gesneden.
Ik blijf gewoon gaan, zal me nooit laten kennen door mijn jeugd, maar dat betekend niet dat ik niet kan werken in team, dingen behalen. Zie, dat bedoel ik. Er moet meer voorzichtig omstreden worden met zulke uitspraken. Omdat ik ook geen geheimen heb ben ik dan ook zo open. Want ik ben echt aangedaan van deze droom. Ik had er zoveel voor over. En nu is het ‘over and out’. Het rekruteringscentrum van Gent stond aan mijn kant, deed alles voor mij, waar ik hun zo dankbaar voor ben. Maar tegen het ‘management’ van defensie kan ik niet om. Zelfs zij( het rekruteringscentrum van Gent) kregen maar vage informatie. Ik leg me er dus bij neer, ga voort met mijn leven als sporter en weet ik nog niet wat voor avontuur. Het is verdomd jammer, want ik zou een volwaardige para geweest zijn, erewoord.
Maar ja, we kunnen zo blijven rond de pot draaien. 3 jaar lang in focus leven naar die droom was slopend en ongezond, toch voor die onwetendheid. Ik bleef positief en gewoon trainen, toch bleven ze(het ‘management’) vaag over dit onderwerp waardoor ik me genoodzaakt voel(de) me hier bij neer te leggen. ‘NEVER GIVE UP’ is een veel grootser motto, heeft een lang verhaal achter zich. Ik laat me dan ook niet pakken. Maar kan niet ontkennen dat ik de komende dagen en voorbije dagen na dit schrijven toch met een traan opgescheept zal zitten. Kijk ik in de lucht, zag ik para’s als motivatie. Kijk ik nu in de lucht, zie ik ze nog steeds met een traan. Niet echt wel te verstaan. Ik motiveerde me op zovele wijzen, mijn levensstijl, studies, citaten, de lucht, quotes, schema’s, welkomst teksten op mijn Nokia, zelfs paswoorden. En toch heeft het niet mogen zijn. Maar fuck it, we kijken vooruit.
Appreciatie is het eerste wat je moet doen. Daarom dat ik dan ook meer achter die persoonlijkheidsstoornis opzocht. Er zijn 10 verschillende stoornissen in 3 clusters. Ik heb geen enkel van deze, enkel kenmerken, en daar kan ik mezelf in vinden. Dus dat is iets dat ik ga moeten meenemen in mijn leven. Niet in de zin van dat je die stikker hebt. In de zin van de wet. Want wat voor mij zo normaal lijkt, kan voor een ander dan weer raar overkomen. Niet te verstaan dat dit maar een deel van je persoonlijkheid is. Want ik ben heel hard gemotiveerd, heb overtuigingskracht en communicatie skills. Door mijn jeugd en droom heb ik altijd zelfstandig geweest, veel op mijn eigen gezeten. Dus dat is bijvoorbeeld dat misschien zoiets dat fout is tegen over anderen. Maar aan de andere kant kan ik dan bijvoorbeeld in een danscafé de sfeer opkrikken en vragen de mensen af dat ik niet ingehuurd ben. Zie, ik ga er gewoon moeten mee leren leven dat dit een eigenschap van mij is. Mijn boeken zullen monden doen openvallen, zijn waargebeurd, een dagboek achtig verslag, dan zul je ook meer en meer zien dat ik wel degelijk die droom zou aankunnen, er veel voor over had. Eveneens het verhaal van mijn jeugd op zich, de ongewone situaties en geweld scenario’s zullen inzicht verschaffen waarom ik bijvoorbeeld liever alleen ben op sommige momenten, zo disciplinair ben, gemotiveerd sta. Kortom, die op een of andere manier boosdoener van een persoonlijkheidsstoornis die ik heb liet mijn droom vergallen. Daar kan ik helaas niks aan doen, en bovendien is het niet zo intens, en totaal niet opvallend. Want tijdens trainen bijvoorbeeld was ik in focus voor concentratie niet omdat ik niet wou babbelen. De mensen die me dan kennen als een speecher of spreker zouden dan weer uit de lucht vallen dat ik zo kil en koud kan overkomen, dat ik werkelijk al zoveel heb meegemaakt.
Een boek schrijven leek me het beste. Bovendien wou ik gewoon vechten voor een droom. Zweeg ik over mijn verleden. Maar nu helaas heb ik moeten ondervinden dat dit verleden een litteken heeft meegebracht waar ik me nooit bewust van was geweest. Ondertussen heb ik zoveel bereikt, deze site, geld, en ga zo maar door. Dit onverwachtse liet dus mijn droom instorten en me tegelijkertijd inzien dat ik me nu meer kan focussen op een realistischer doel ondanks ik mentaal sterk ben, goed kan presteren, niks hoef te bewijzen. Het is gewoon dat een patroon dat een belemmering kan vormen voor deze specifieke job, waarvan ik me niet bewust ben. Want zonder pardon zou ik echt alles uit de kast hebben gehaald voor me een waardig lid van de SFG te maken. Alleen moet je nu eenmaal echt 100% garantie kunnen bieden aan defensie. Ik heb het er echt niet meer voor om me te laten observeren. Op mirakels geloof ik al evenmin. Dus aan de andere kant kan ik mijn ‘site’ nu volop benutten richting een directie. Want zeg nu zelf een burger met een militaire droom en ‘site’ is niet echt gepast voor defensie. Het was mijn motivatie deze ‘site’ op poten te stellen. Nu dat deze droom in het water is hoef ik niks meer achter gesloten gordijnen te doen. Ik weet nog niet waarnaartoe met deze ‘site’. Ik weet alleen dat ik echt wel gebrandmerkt ben voor het leven door zo hard te streven en te geven voor deze droom. Maar dat het me ook nieuwe opportuniteiten teweeg brengt richting de burgerwereld.
Na een paar nachten slapen en het eruit te zweten door middel van sport zal ik op den duur dus meer en meer productiever gaan denken richting het burgerlijke en deze ‘site’. Te beginnende met deze droom een plek te proberen geven in mijn hart, mijn site en YouTube naar hoger level te brengen, de sportstudies in Gent af te werken. En vooral nooit maar ook nooit stoppen met trainen. Ik zal de para’s hard missen, maar ik mag niet blijven hangen bij een gedachte….
NEVER GIVE UP!
Extra bronnen:
https://www.psyq.nl/persoonlijkheidsstoornis/verschillende-persoonlijkheidsstoornissen
Zoals ik al zei, zeer objectief, weinig research naar gedaan. Nooit hebben ze me zelfs de oorzaak gegeven, enkel dat ik een heb…. Zo kunnen er velen bestempeld worden. Maar ik leg me erbij neer. 3 jaar najagen van deze droom lijkt me genoeg, eerlijk gezegd al 4 jaar. En al 10 jaar in totaal, als je mijn jeugdige dromen erbij telt, waarbij ik nog geen actie nam, buiten sport en research….
“I JUST REALISED I AM AHEAD OF MY ERA”-MICHAELGENTCITY. 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.