MET ALLE RESPECT, MAAR DIT MOET EVEN VAN MIJN HART…

Ik sta al ver in mijn sport, kan op elk moment uitbreken of heb toch op z’n minst al een grote ‘backlog’ die ik kan aantonen door middel van mijn trainingslogboeken en co. Voor defensie of dergelijke…

Er is een ding die me altijd hard heeft geïrriteerd. Ja, oke. Geïrriteerd is een fout woord. Maar als het aankomt op de steun en support van mijn familie. Dan waren het eerder woorden van ‘wow’, kijk hij sport, hij neemt deel aan die ene wedstrijd. Of kortom flaters van hier tot in Tokio.

Ze zullen het zowizo goed bedoelen. Maar ze hebben geen voeling met sport, geen besef waar ik sta. Mijn moeder die nu al een jaar in het ziekenhuis vertoeft van haar coma fiasco, komt totaal uit de lucht gevallen. “Waarom loop je zo opeens?”

Seriously, het enige wat ze weet is dat ik liep in een bos en ook meermaals in de nacht. ” Nee, ma. Ik heb zowat overal gelopen, heb veel gelopen. Dat van in het bos en in de nacht is maar een peulenschil”

Bij mijn zus is het dan weer van: Je moet dat toch niet filmen, ze geloven je wel. Juist, ja… 1000 sit-ups zal iedereen geloven. Nee, nu komt ze nog af met de woorden dat dit een saaie beweging is. Dat 90 min lang doen, wat heb je daar aan?

Dat bedoel ik dus. Ik heb gevochten voor die resultaten. Dit gaat hem niet om zomaar een resultaat, dit gaat hem om evolutie. Een volledige training film ik als ik fase 1 heb gehaald. Dan, klonk het opeens wel interessant. Want zo kan ik variëteit tonen, mensen inspireren. Nee, je hebt het alweer mis!

Er bestaat geen perfecte training, elke vorm van bewegen is voor mij een waarde. Vroeger stond ik te springen van geluk toen ik mijn eerste km kon uitlopen, mijn eerste push-up haalde, mijn eerste sit-up…

Het lijkt allemaal makkelijk. Maar dat is het totaal niet. Bij lopen heb ik meermaals blessures opgelopen, bij pompen heb ik meermaals een te harde borst mogen ervaren, bij optrekken meermaals spierpijn gekend. Bij stretchen voor lenigheid meermaals zitten zweten. Velen zouden op dat moment opgeven, blij zijn met hun resultaat. Maar, ik. Ik wou evolueren.

Voor lopen begon ik eerst te wennen zonder aan een tijd te denken. Daarna op tijd, daarna een 100 tal meter bij, om uiteindelijk met vallen en opstaan die 5 km te halen. Nee, nu schakelen we terug. Maar gaan we een tikkeltje sneller. Door dit gewoon te trainen bouw je pas op tot iets moois.

Hetzelfde met pompen. Eerst op de knieën. Wat zeg ik, eerst tegen de muur, core-stability. Een oefening onder de knie krijgen lijkt makkelijk. Ik heb maar liefst een jaar zitten verkeerd trainen om tot die ene juiste push-up te komen. We zitten nu al op 30 x 3. Want ik bouw traag op. Ik woog 56 kilo, 3 jaar terug, en had dan nog eens vet in mijn lijf. Nu weeg ik er 73, zonder zo goed als geen vet, werken al mijn spieren als een groep.

Waarom? Omdat ik traag opbouw, geen supplementen of ‘shakes’ pak, zelfs geen halters. Nee, gewoon ‘old-school’, de military way. Ik geloofde daar altijd in, dit in combinatie met de juiste voeding zorgt voor een juist lichaam. Velen hebben zo een spierballen. Hoe groot ze ook zijn, het merendeel heeft geen spierkracht.

Er zijn zoveel fabels rondom sport. Als je een leek bent ga je af op de grote van de spieren. Kracht en cardio tezamen onderhouden is een van de moeilijkste dingen.

Wat sta je daar als een ninja te doen op je velo? Waarom pomp je overal? Omdat je verdomme overal en eender waar moet kunnen oefenen. Zo motiveer je jezelf. Je kan toch moeilijk een marathon lopen als je nog geen km kan lopen? Velen denken dat het moeilijk is. Waarom? Omdat ze niet durven uitkomen. Dat stom ‘spronske’ is nu geëvolueerd tot een volwaardige beweging. En zo is dat bij alles zo. Dat heet men motorisch leren.

Dus aub, neem dit nu toch eens serieus. Het gaat hem niet om de zotte resultaten, het gaat hem over de evolutie. En af en toe hebben we een mijlpijl. Ja, nu is het van hoog niveau. Dit draait niet om de zoveel herhalingen te ‘showen’. Het draait om aan te tonen dat je het kunt, als een souvenir van je mijlpaal. Als je geen voeling hebt met sport is het ook geen wonder dat je dan niet begrijpt wat die wedstrijden voor mij betekenen.

Jij beziet het als ‘wow’, kijk hij doet het. Je verwacht een prestatie en dat ik er iets van of aan verdien. Wel, ik verdien genot, levensherrinneringen, een unieke training meer voor in mijn trainingslogboek. Ik hoef geen ‘fame’ voor die loop. Ik hoef erkenning voor die loop. En is het een top-resultaat, dan pas komt de ‘fame’.

Vergeet alleen niet dat je voor dat resultaat of die resultaten zwaar hebt afgezien. Dat die ‘fame’ voor mij erkenning is. Dat die ‘fame’ bijzaak is maar mooi meegenomen is. Want we doelen niet op een doel, er is geen einddoel. Alleen evolueer ik.

En, ja. Dan sta je daar opeens met een top-resultaat en ‘fame’. Dat is mooi meegenomen( ik val in herhaling, 😀 ). Maar vergeet niet dat ik vroeger even blij was met mijn amateur-resultaten. Eens je ‘fame’ hebt, heb je erkenning, sponsoring. En dan wordt het interessant voor een atleet met passie voor zijn sport. Dat betekend dat je verder staat dan de rest. Maar dat betekend niet dat die ene amateur geen expert kan worden.

Eens je top-atleet bent kan je van jouw passie je beroep maken, moet je omgaan met de regels van de samenleving. Fans, interviews en dergelijke. Succes is helaas nu eenmaal niet zoiets als een bescheiden iets.

Top-resultaat betekend dat je uitblinkt. Uitblinken betekend dat je vroeg of laat een top-atleet bent. Maar bekijk het als een lange weg. Die ene amateur die ooit dezelfde droom heeft zal er ooit ook geraken.

Stopt het dan bij top-resultaat? Nee, want elk nieuw verbeterd resultaat ten opzicht van mijn vorig resultaat maakt me blij. Nu denk ik nog niet aan die monster-resultaten. Omdat ik nog een lange weg te gaan heb. In fact, alles kwam door de ‘trigger’ van mijn droom. Elke keer als ik in de spiegel kijk moet ik grinniken. Nee, niet om die gespierde borstkas of brede armen, dat is een ander verhaal. Nee, alweer om die evolutie ten opzichte van 2014. En, ja. Dan geniet je van die spieren en dergelijke. Ik herhaal: Niet om de spieren, maar om de evolutie…

Snap je nu waarom het voor mij van belang is die wedstrijd te lopen, die ene resultaten vast te zetten op video? Nee? Wel, dat is niet erg. Want ik weet dat je blij bent op je ‘ broer’, het goed bedoelt.

Alleen zul je nooit die voeling ervaren. Ik vind het juist mooi mensen bijeen te zien voor dat sport-moment. Sporters zijn sociale wezens, sporters begrijpen mekaar. Als je soms ziet hoe zwaar iemand afziet voor dat ene resultaat te bekomen. Wel, dan heb ik daar respect voor.

Mijn 1000 sit-ups zijn hallucinant. Maar het draait hem niet meer om het te kunnen, het draait hem om de evolutie. Als je maanden blijft hangen ben je fout bezig. Ik zie zovelen foute oefeningen uitvoeren. Maar uit respect zwijg ik soms( Geloof me, vroeger was ik een hel in deze attitude). Ik zou advies kunnen geven. Maar voor hun lijkt of komt het dan over als een spelbreker.

Aan de andere kant. Iemand die open staat voor zich aan te passen, komt echt heel ver. Alleen blijf ik erbij dat je advies nooit moet opnemen, eerst moet bestuderen, een luisterend oor moet zijn. Ik spreek nu echt uit ervaring, ben overtuigd van mijn training-methodes, alleen weet ik dat er veel dingen anders konden. Ondanks die lange weg geniet ik nu van mijn technisch inzicht. In mij gevoel, dat ene resultaat naar het ongekende…

NEVER GIVE UP!